Udręka

Zmaterializowali się za wysoką bramą jej byłego domu. Zapadł już zmrok i na niebie zalśniły pierwsze gwiazdy. Ruszyli szerokim chodnikiem w stronę drzwi. Kryształowy żyrandol oświetlał taras. W oknach nie paliło się żadne światło, co było lekko niepokojące, ale szli dalej. Teraz wiedziała, że dobrze, iż zgodziła się na towarzystwo Dracona. Nie chciałaby być w tej chwili sama. Dodawał jej otuchy i pewności siebie. Już dawno zdjęła pierścionek zaręczynowy i zamierzała oddać go Andrew. Pewnie nie znaczył on dla niego zbyt wiele, bo nie był jakąś rodzinną biżuterią przekazywaną z pokolenia na pokolenie. Mimo wszystko czuła, że należy mu się jego zwrot, by uświadomił sobie, że naprawdę ją stracił i ona nie jest już jego narzeczoną.

            Podniosła rękę i zadzwoniła dzwonkiem do drzwi. Odpowiedziała im głucha cisza. Zadzwoniła raz jeszcze.

- Może go nie ma? – Draco zmarszczył brwi, ale wtedy usłyszeli odgłosy zza drzwi. Hermiona poczuła jak serce podchodzi jej do gardła. Usłyszeli szczęk otwieranego zamka i po chwili ich oczom ukazał się Andrew. Jednak nie był to ten sam mężczyzna, jakiego znała i pamiętała. Był blady i miał cienie pod oczami. Jego włosy były w nieładzie a biała koszula poplamiona była drogim, czerwonym winem.

- Jak ty wyglądasz… - wyrwało jej się i przyłapała się, że w jej głosie brzmiała delikatna nuta troski. Natychmiast się otrząsnęła. Nie ma współczucia dla przestępny i mordercy. Andrew podniósł na nią swój udręczony wzrok i nie dowierzał własnym oczom.

- Hermiono… wróciłaś… wróciłaś do mnie, kochanie. – ruszył chwiejnym krokiem w jej stronę. Stała jak sparaliżowana, aż nagle poczuła jak Draco przyciąga ją do siebie. Natychmiast rozluźniła się i odetchnęła z ulgą. Andrew dopiero teraz zdał sobie jakby sprawę, że Hermiona nie jest sama. Najwidoczniej był tak pijany, że nie rozpoznał Dracona, co raczej wyszło im na dobre.

- Kto to jest? – spytał, a w jego głosie zabrzmiała groźna nuta.

- Nieważne – odpowiedziała. – Przyszłam porozmawiać z tobą na poważnie.

- Zgadasz się na ślub? – w jego zachrypniętym głosie usłyszała wielką nadzieję. – Chodźcie do środka, na dworze jest zimno…

            Wymieniła spojrzenia z Draconem. Na dworze było ciepło jak nigdy, nawet w nocy, więc nie wiedziała, czy to nie jest jakiś podstęp.

- Jest całkowicie schlany – Draco spojrzał na Andrew z pogardą. – Raczej nam zbytnio nie może zaszkodzić.

Objął ją ramieniem w pasie i weszli do środka. Hermiona skrzywiła się widząc jak jej zwykle porządny i czysty dom zmienił się w jeden wielki śmietnik. Wszędzie widziała ślady wielkich imprez. Nie wiedziała czemu, ale w jednej ścianie widniała całkiem spora dziura.

- Hermionko – Andrew odezwał się lubieżnym głosem, aż poczuła ciarki na plecach. – Wszystko jest gotowe. Myślałem już, że nie przyjdziesz. Zobacz jak ja wyglądam… Marniałem w oczach. Amanda przychodziła do mnie każdej nocy i mnie pocieszała, ale ja nie mogłem o tobie zapomnieć.

- Och, Amanda, tak? – syknęła z pogardą i zmrużyła oczy. Jak widać jej biedny, zrozpaczony narzeczony znalazł sobie pocieszenie, kiedy jej nie było. Draco przyciągnął ją bliżej siebie. Zerknęła na niego. Jego pogardliwy wzrok zdawał się zabijać jej narzeczonego, a szczęka zaciśnięta była ze złości.

            Ku ich zdziwieniu Andrew ukląkł przed Hermioną, złapał ją za rękę i pocałował. Wyrwała dłoń czując obrzydzenie i zdezorientowanie.

- Wyjdź za mnie. Od tego zależy moje życie, błagam. – poprosił ją. Cuchnął alkoholem i tytoniem, od czego zrobiło jej się niedobrze.

- Słuchaj, facet, co ty znowu chrzanisz, jakie życie? – wtrącił widocznie zdenerwowany Draco. Andrew spojrzał na niego wściekły. Najwidoczniej zapomniał o jego obecności. Wyprostował się i wyciągnął z kieszeni pistolet. Hermiona wydała zduszony okrzyk. Draco bez zastanowienia wycelował w mężczyznę różdżkę, gotów nawet zabić.

- Mam spory dług w paru kasynach. Chodziłem tam wieczorami po pracy, Hermiono. Uzależniłem się. Ten dom – omiótł ręką przestrzeń wokół nich. – Nie istnieje. Oddałem go właścicielowi jednego z kasyn, by spłacić dług. Jestem skończony, ale postawiono mi warunek, że jeśli się ożenię, to wypłacą mi pieniądze ze skarbca mojej zmarłej matki. Hermiono, jesteś moją nadzieją… - spojrzał na nią błagalnie, a Hermiona poczuła jak coś w niej totalnie się załamało. Odwróciła od niego wzrok i schowała twarz w ramie blondyna.

- Jesteś żałosny, Andrew – usłyszała chłodny głos Dracona. – To cię nie usprawiedliwia z tego, że jesteś zwykłym mordercą.

            Hermiona oderwała się od jego ramienia i wolnym krokiem ruszyła w stronę Andrew. Wyjęła ich pierścionek zaręczynowy z kieszeni spodni i włożyła mu go do ręki. Cała drżała, kiedy stała przed mężczyzną, którego pokochała.

- Mam nadzieję, że jest wart tyle, byś zdołał przeżyć.

            Podeszła z powrotem do Dracona, a Andrew zacisnął mocniej rękę za pierścionku. Cisnął go w kąt cały wściekły.

- Nic nie rozumiesz! – krzyknął wytrącony z równowagi. – Oni mnie zabiją! Mam czas do końca tego tygodnia na spłatę długu. To tylko dwa dni! Skąd ja mam wziąć pieniądze?!

- Dlaczego w ogóle stałeś się członkiem gangu?! – spytała się go z pretensją.

- Była z tego dobra forsa – odpowiedział.

- Z zabijania ludzi? – jej głos się załamał. Nie chciała już więcej tutaj stać. Chciała o wszystkim zapomnieć i znaleźć się gdzieś daleko od wszystkich. Czarodzieje czy mugole… co za różnica. Wszyscy potrafili stać się potworami i zaprzedać swoje dusze złu. Czy na tym świecie był jeszcze ktoś czysty jak łza? Czy istniała istota pełna niewinności i dobra? Nie sądziła. Brutalność i zło zdeptało wszystko. Każde kiełkujące dobro. Ono umierało w oczach.

            - Andrew, ja nie będę potrafiła z tobą być po tym, co uczyniłeś. – wyszeptała. Dlaczego to od niej musiało zależeć czyjeś życie? Czy naprawdę nic się nie da już zrobić?

- Czyli wybrałaś? – Andrew załadował broń, a ona poczuła jak cała się spina.

- Spróbuj jej coś zrobić, a mocno tego pożałujesz – usłyszała zdecydowany głos Malfoya.

- Mężczyzna, który zrobił z siebie bestie nie ma nic do stracenia, Draco – wyszeptała Hermiona spoglądając z żałością na Andrew. Dlaczego to musiało ich spotkać? Może ona jest chodzącym nieszczęściem. Gdy tylko jest w pobliżu każdemu dzieje się krzywda… Czy nie powinna w takim razie odejść raz na zawsze?

- Wybacz mi, Hermiono… - usłyszała głos Andrew. – Pamiętaj, że zawsze cię kochałem i nie chciałem cię skrzywdzić.

            To powiedziawszy przystawił sobie pistolet do piersi i wystrzelił. Krzyknęła przerażona i zalała się łzami, kiedy upadł na zimną posadzkę bez życia. Draco stał jak sparaliżowany, nie mogąc uwierzyć, że to wszystko naprawdę się wydarzyło. Spoglądał jak Hermiona biegnie w stronę martwego mężczyzny i klęczy przy nim.

            Hermiona cała drżała. Patrzyła na mężczyznę, którego kochała, a który leżał teraz martwy na posadzce domu, który miał być ich rodzinnym domem. Nic się nie liczyło. Wyciągnęła różdżkę i za pomocą zaklęć z trudem wyciągnęła kulę, która przebiła serce mężczyzny. Jej ręce splamiły się krwią, której coraz bardziej przybywało. Słyszała jak przez mgłę, że Draco dzwoni po karetkę.

- Dlaczego… - łkała, przytulając się do Andrew, który nie odwzajemnił gestu… On naprawdę nie żył. Serce, które podobno ją kochało, przestało bić, a dusza opuściła jego ciało. – Dlaczego nic mi nie powiedziałeś… Może mogłabym ci jakoś pomóc…

            Nie wiedziała, ile czasu upłynęło, ale czuła się tak, jakby to był jakiś straszny sen. Draco odciągnął ją z trudem, kiedy zobaczył światła karetki i policji. Poczuła jak teleportował się, zanim funkcjonariusze ich dostrzegli. Najwidoczniej nie chciał, by ktokolwiek przypominał im o tym wydarzeniu. Nie chciał zeznawać i nie chciał, by ktoś zmuszał Hermionę do ponownego opowiedzenia tego, co się wydarzyło.

            Zmaterializowali się w jego sypialni. Draco na chwilę zostawił Hermionę, by zapłacić opiekunce, która zajęła się na ten czas Scarlett. Tyle dobrego, że dziewczynka spała i o niczym nie wiedziała. Znalazł Hermionę w sypialni siedzącą na łóżku. Nie zmieniła pozycji, w ogóle się nie poruszyła. Wciąż płakała i cała się trzęsła. Domyślał się, że musiał to być dla niej wielki wstrząs. On sam nie mógł uwierzyć w to, co zobaczył. Usiadł obok Hermiony i przytulił ją. Nie przestawała drżeć. Szeptał jej do ucha pocieszające i uspokajające słowa. Nie wiedział, ile czasu minęło, ale długo trwało, kiedy Hermiona się opanowała.

            Gryfonka wzięła głęboki oddech i odezwała się.

- Draco… czy to jest moja wina? – była tak zrozpaczona, że poczuł jak jego serce krwawi.

- Nawet nie próbuj tak myśleć – odpowiedział stanowczo.

- Ja… nawet nie starałam się dostrzec jego problemu. Gdybym była lepszą partnerką, to wiedziałabym, że coś jest nie tak. Może gdybym mu pomogła, to by teraz żył. – wyjąkała.

- Nie, Hermiono. To nie jest absolutnie twoja wina. Jesteś cudowną partnerką, wiem, bo miałem zaszczyt i byłem cholernym szczęściarzem mogąc z tobą być. – Ujął jej twarz w dłonie i zmusił, by spojrzała mu w oczy. Były czerwone i opuchnięte od płaczu, ale czekoladowy kolor wciąż hipnotyzował. – Nie obwiniaj się, bo nie możesz zmienić biegu wydarzeń.

- Gdybym miała zmieniacz czasu… - wyszeptała.

- Nic byś nie poradziła. Nie miałaś wpływu na wszystkie decyzje Andrew. To on sam doprowadził do tego, co się stało. Ty jesteś niewinna. Nic złego nie zrobiłaś.

            Milczała przez dłuższą chwilę i przytuliła się do niego.

- Dziękuję… i mocno, bardzo mocno cię przepraszam, że musiałeś to widzieć.

- Nie przepraszaj, Hermiono – pocałował ją w czoło. – Bardzo dobrze, że byłem tam z tobą. Połóżmy się już spać – zaproponował. Hermiona kiwnęła głową i wstała, by pójść do łazienki. Stanęła przed lustrem i spojrzała na swoje zmarnowane odbicie. Czy kiedykolwiek będzie taka sama? Kiedy tylko na dłuższy czas zamykała oczy, widziała puste, martwe oczy Andrew. Zerknęła na swoje dłonie i zauważyła na nich zaschniętą krew. Zrobiło jej się słabo. Miała na rękach krew narzeczonego jak jakaś morderczyni… Natychmiast puściła wodę z kranu i zaczęła szorować mydłem dłonie. Wszystko w niej krzyczało i pękało. Była zdruzgotana… Chciała zapomnieć. Wiele by dała, by dementor złożył jej swój pocałunek. Może to wcale nie jest takie złe, nie mieć duszy i uczuć? Żadnego cierpienia… Och, o czym ona myśli! Nie może się załamywać. Jest silną kobietą i wiele przeżyła. Musi żyć dla Scarlett. Musi dawać córce przykład.

            Wzięła szybki prysznic, który w ogóle nie zmył z niej wszystkich paskudnych uczuć i ubrała się w piżamę. Kiedy wyszła z łazienki padła na łóżko i spojrzała w sufit. Chciała poczekać na Dracona, ale zmęczenie po płaczu zwyciężyło. Szybko odpłynęła w krainę Morfeusza.

            Klęczała na zimnej, czarnej posadzce. Miała na sobie czarną sukienkę utkaną z dymu, z której wyłaniały się twarze jej bliskich, którzy zmarli. Wszyscy polegli w Bitwie o Hogwart. Szeptały, nie dając jej spokoju.

- Morderczyni.

- Mogłaś sprawić, by było inaczej.

- Egoistka.

            Poczuła jak łzy napływają jej do oczu. Chciała otrzeć je dłonią, ale zobaczyła jak ma je zbroczone krwią. Niczym morderczyni. Podniosła wzrok. Otaczała ją ciemność, a w powietrzu unosił się zapach krwi i śmierci. Nagle z mroku ujrzała jak ktoś się wyłania, więc wysiliła wzrok i rozpoznała w tej sylwetce Andrew. Był blady, z jego piersi krwawiło, a oczy były czarne i puste.

- Zabiłaś mnie, Hermiono. To przez ciebie nie żyje.

            Jej głowę zaczęły wypełniać przekleństwa kierowane w jej stronę. Syki, szepty i krzyki. Czuła, że więcej nie wytrzyma. Po posadzce płynęła krew, sunąc w jej stronę. Poplamiła jej suknię i zmoczyła ręce. Poczuła jak dochodzi do jej twarzy i dusi, uniemożliwia oddech. Udręka była nie do zniesienia.

- NIE!

            Obudziła się gwałtownie, zlana zimnym potem. Spojrzała na swoje ręce ze strachem, że są zbroczone krwią, ale nic takiego nie zobaczyła. Oddychała szybko, próbując złapać oddech. Jej ciało było gorące, ale przeszywały ją mocne dreszcze. Ciemność rozświetliło białe, małe światełko, które wystrzeliło z końca różdżki Dracona.

- Co się stało? – spytał zaniepokojony. Potrzebowała trochę czasu, by odpowiedzieć.

- Zwykły koszmar, spijmy dalej – wyjąkała, spuszczając wzrok. Draco jednak dostrzegł, że dziewczyna drży na całym ciele, więc zapalił lampkę obok łóżka.

- To nie był zwykły koszmar, Hermiono. Jestem pewien, co ci się śniło. – odrzekł i wstał z łóżka.

- Co robisz? – Hermiona zrzuciła z siebie kołdrę i ledwo stanęła na nogach.

- Myślę, że mam trochę Eliksiru Uspokajającego, bo Słodkiego Snu chyba już mi się skończył. Accio walizka – mruknął, a do jego rąk wystrzeliła czarna, skórzana walizeczka.

Otworzył ją, a Hermiona podeszła bliżej. W środku było mnóstwo ampułek z kolorowymi eliksirami. Zastanawiała się, dlaczego ona nie miała czegoś takiego przy sobie? Naprawdę by jej się to przydało. Draco wyjął w końcu buteleczkę z mlecznobiałym eliksirem, który lekko lśnił różowym blaskiem.

- Wypij to wszystko – oznajmił, a ona wzięła od niego buteleczkę. Odkorkowała ją i wlała sobie zawartość do ust. Eliksir wyglądał jak dym, ale kiedy go wypiła, poczuła jakby właśnie zażyła łyżeczkę gęstego kisielu.

- Jak się czujesz? – Hermiona usiadła na łóżku iż zaczęła bawić się końcówkami swoich brązowych włosów. Draco spojrzał na nią i usiadł tuż obok.

- Widywałem gorsze rzeczy – odpowiedział i odetchnął głęboko.

Położył się na łóżku i utkwił wzrok w suficie. Po paru minutach Hermiona poczuła kojące działanie eliksiru. Jej myśli nie gnały już jak szalone, co stanowiło rozkoszną ulgę. Mogła w końcu choć troszkę odetchnąć. Może i eliksir nie sprawił, że zapomniała, ale mimo wszystko czuła się wyciszona. Położyła się obok Dracona i ukradkiem spojrzała na jego profil. Patrzył się w sufit, jakby o czymś mocno myślał. Odwróciła wzrok, nie bardzo wiedząc, co ma zrobić. Draco był dla niej prawdziwym przyjacielem i opiekunem. Wolała nie wiedzieć, co by z nią było, gdyby nie on. Zdała sobie sprawę, że nie raz uratował jej życie, a nawet kiedyś je przywrócił, przywracając jej uwięzioną duszę. Nie miała pojęcia nawet jak mu się odwdzięczyć. Oboje poświęcili się dla siebie w imię miłości. Dlaczego uczucie tak mocne nie trwało wiecznie?

Nie wiedzieć czemu położyła jedną rękę na sercu. Poczuła jego spokojne bicie. Czy właśnie nie to serce wciąż kochało mężczyznę lżącego obok? Dlaczego uciekała od tego uczucia przez tyle lat, a zdała sobie sprawę, że to niemożliwe dopiero teraz? Wiedziała, że nikogo nie zdoła pokochać tak bardzo jak Dracona Malfoya, a jednak usiłowała ponownie znaleźć szczęście, tym samym dokonując złych wyborów i doprowadzając do katastrofy. A teraz, po pięciu latach błąkania się i bycia oślepioną, w końcu przejrzała na oczy. Jej ukochany mężczyzna był w zasięgu ręki, leżał tak bardzo blisko niej. Potrafiła nawet wsłuchać się w bicie jego serca. Serca, które… no właśnie… czy ono wciąż biło dla niej?

- O czym myślisz? – usłyszała jego cudowny głos i poczuła pod dłonią jak jej serce zabiło mocniej, a w żołądku poczuła przyjemne ciepło. Przegrała walkę z miłością. Musiała przyznać, że ona wciąż była zakochana i na każdy jego ruch, słowo, reagowała bardzo intensywnie.

- O niczym specjalnym – odpowiedziała, czując jak jej policzki płoną. Cieszyła się, że światło jest zgaszone i Draco nie dostrzegł jej speszenia. – Ja już się chyba położę spać.

- W porządku – Draco miał ochotę ją przytulić i pozwolić zasnąć jej w swoich ramionach, ale nie był pewien, czy to będzie dobry pomysł po tym, co się stało.

- Dziękuję za eliksir.

- Nie ma za co.

Powiedzieli sobie dobranoc, a Hermiona odwróciła się do niego plecami, by zasnąć na boku. Nie wiedział czemu, ale czuł się naprawdę dziwnie. Bał się o Hermionę. Nie miał pojęcia jak ona zniesie tą tragedię w następnych dniach. I tak jak myślał, tak też było.

            Hermiona budziła się każdej nocy przez okropne koszmary, w których wszędzie widziała zmarłych, którzy mówili w jej stronę okropne rzeczy, a później próbowali zabrać ją do ich świata. Każdej nocy bała się zasnąć, wiedząc, jakie sny będą ją czekać. Sny stały się jeszcze gorsze, kiedy zobaczyła w nich ducha Harry’ego. Od tego czasu panicznie bała się, ze stało mu się coś złego. Draco uspakajał ją, żeby się nie martwiła, bo to tylko głupie sny, ale ona wciąż była niespokojna. W dzień chodziła blada i zmęczona. Draco sam nie wiedział, co robić. Eliksiry Uspokajające nie pomagały. Uspokajał Scarlett, która widziała, że z Hermioną jest coś nie tak, mówiąc, że nie będzie to długo trwać, ale minęło już pięć dni, a Hermiona wyglądała, jakby miała wyzionąć na ich oczach ducha. Któregoś dnia, kiedy oboje leżeli w jednym łóżku nie mogąc zasnąć, powiedział.

- Zabieram cię jutro do Londynu – Draco odwrócił się w jej stronę, a ona spojrzała na niego dziwnie. – Nic cię tutaj nie trzyma, a ja nie mam zamiaru siedzieć dłużej w tym chorym miejscu…

Zagryzła wargę, ale szybko pokiwała głową.

- W porządku. Zamieszkam u swoich rodziców razem ze Scarlett – na samą myśl mamy i taty zrobiło jej się przyjemnie ciepło, jakby wypiła szklankę kakao, które często robiła jej w dzieciństwie mama.

- Przez pewien czas – wypalił Draco, a Hermiona przewróciła się na bok, by móc dokładniej na niego spojrzeć.

- Co masz na myśli?

Draco wydał się lekko zmieszany, ale szybko odzyskał twarz i odpowiedział pewnym siebie głosem.

- Chciałbym byście ze mną zamieszkały.

Hermiona spodziewała się wszystkiego, ale nie tego. Nie sądziła, że Draco podejmie kiedyś taką decyzję. Jednak była też jedna rzecz, która jej nie pasowała.

- Ale przecież Astoria…

- Wysłałem jej dzisiaj list z wiadomością, że nie mam zamiaru już z nią dłużej być, więc kiedy tylko jutro ją spotkam, muszę z nią porozmawiać.

Hermiona milczała. Nie wiedziała, co o tym wszystkim myśli. Nie wiedziała, czy chciałaby mieszkać w tym domu. Nie kojarzył on się jej dobrze. W końcu to tam została zaprowadzona razem z Harrym i Ronem przez szmalcowników. To tam była torturowana przez Bellatriks. Nie… na pewno nie chciałaby mieszkać w dworze Malfoyów. Kochała Dracona, ale z pozostałymi członkami jego rodziny nie miała żadnych miłych wspomnień. Zdała sobie sprawę, że gdyby żył Lucjusz i Narcyza już dawno leżałaby martwa za to, że zbliżyła się do ich syna.

- Oczywiście jeśli tylko chcesz – mruknął. Nastała cisza, która nazbyt bardzo dawała mu do zrozumienia, że nie miała na to najmniejszej ochoty.

- Draco, mam nadzieję, że rozumiesz, że nie mam dobrych wspomnień jeśli chodzi o twój dom. Czułabym się w nim jak intruz. Twoi rodzice na pewno nie chcieliby, by ktoś taki jak ja brudził ich nieskazitelny dom. – odpowiedziała, mając nadzieję, że to doskonale tłumaczy, dlaczego nie chciałaby z nim zamieszkać i spróbować od nowa.

- Też nienawidzę tego domu, więc kupiłbym coś specjalnego dla nas. Żeby zapomnieć o przeszłości i zacząć historię od początku.

- Obawiam się tego… - mruknęła.

- Kiedyś trzeba spróbować. Hermiono, chciałem być twoim przyjacielem, ale nie potrafię, rozumiesz? Nie potrafię zapomnieć o tym, co było miedzy nami. Gdybyś wiedziała, jakie myśli czasami chodzą mi po głowie, gdy jesteś blisko… - urwał, jakby uznał, że trochę się zapędził. Przeklął się w myślach.

            Hermiona momentalnie poczuła jak robi jej się gorąco. Zdjęła z siebie kołdrę i, ku jej zaskoczeniu, Draco zrobił to samo. Jemu najwidoczniej tez zrobiło się cieplej od tych słów.

- Rozumiem, że to nie są myśli typowych przyjaciół? – mruknęła, a jej głos brzmiał nienaturalnie. Ona i Draco podnieśli się do pozycji siedzącej w tym samym momencie. Obrzucili się spojrzeniami, z czego spojrzenie Malfoya podpowiadało jej jakie są jego myśli. Odchrząknęła.

- Troszkę duszno się zrobiło. – mruknęła i wykorzystała pierwszą lepszą okazję, by wstać. Podeszła do drzwi balkonowych, by je delikatnie otworzyć.

- Równie dobrze mogłaś użyć różdżki – zauważył Draco posyłając jej szelmowski uśmiech.

- Wolałam się przejść… - burknęła. Usłyszała jak mężczyzna wstaje i podchodzi do niej, obejmując ją w talii. Momentalnie cała się spięła, a po jego minie zauważyła, że jest bardzo z siebie zadowolony.

- Ojej – mruknęła i poczuła, że zrobiło jej słabo. W jego ramionach czuła się bezpiecznie, ale jednocześnie czuła się bezbronna i mała… Wiedziała, że Draco uwielbiał dominować i doskonale mu to wychodziło.

- Coś się stało? – spytał wrednie się uśmiechając. Już zapomniał jak to jest doprowadzać ją w taki sposób do tej uroczej nieśmiałości. Uwielbiał jak zwykle zdecydowana, śmiała i odważna Hermiona Granger stawała się w jego obecności nieśmiała i niepewna.

- Podejrzewam jakie myśli krążą teraz w twojej głowie – odpowiedziała dzielnie starając się wytrzymać jego wzrok.

- Ja nie mam żadnych złych myśli – przyciągnął ją bliżej siebie, a ona obrzuciła go powątpiewającym spojrzeniem czekoladowych oczu.

- Z pewnością – powiedziała z przekąsem, kładąc ręce na jego torsie, ale nie miała ochoty go odepchnąć. Po raz pierwszy od paru dni czuła się naprawdę dobrze. Była bardzo zmęczona, ale od dawna chciała znaleźć się w tych ramionach, nawet jeśli się nie przyznawała do tego przed samą sobą.

            Draco pociągnął ją w stronę łóżka i przysiadł na nim, a Hermiona usiadła na jego kolanach okrakiem. Uśmiechnęła się zadziornie.

- Nie zmieniłeś się zbytnio – mruknęła. – Ale to dobrze. Uwielbiam cię, jak taki jesteś…

Nie krępowała się tym, że może powiedzieć za dużo. Uciekała od tego, owszem, ale to też było przyszłością. Wiedziała, że nie wygra z tym uczuciem, więc dobrowolnie się poddała.

- Nie sądziłem, że wciąż stać cię na takie wyznania – pozytywnie się zdziwił, a Hermionie nie zniknął uśmiech z twarzy. Draco przesunął dłonią wzdłuż linii jej kręgosłupa. Przeszedł ją ciepły, przyjemny dreszcz. Hermiona przejechała delikatnie paznokciami po jego plecach, a Draco szybkim ruchem położył ją na łóżku.

- Przypomniały mi się nasze wspólne chwile w Hogwarcie – wspomniała Hermiona. – Chciałabym tam wrócić. Bardzo…

- Byłbym zaskoczony, gdyby taka kujonka jak ty nie chciała wrócić do szkoły.

- Nie chodzi mi o sprawdziany i lekcje, chociaż również mi ich brakuje… - przerwała, ponieważ Draco zaczął obdarowywać jej szyję przyjemnymi pocałunkami. – Och, Draco… daj spokój. – zamknęła oczy z rozkoszy, ale szybko się opanowała. Niechętnie odsunęła go od siebie delikatnie.

- Czy ty jeszcze pamiętasz cudowności Hogwartu?

            Draco ledwo co nie wywrócił oczyma. Poważnie? Co to za kobieta, która zaczyna gadać o szkole, kiedy mężczyzna stara się sprawić jej jak największą przyjemność? Cóż mógł się domyślić, że wystąpią podobne akcje skoro tą kobieta była Hermiona Granger.

- Pamiętam tą masę sprawdzianów i trudne egzaminy… wredni, wymagający nauczyciele… - zaczął wymieniać, ale Hermiona wywróciła oczyma.

- Wcale tak nie było – przerwała mu. – Nie pamiętasz tych cudownych poranków, perłowych duchów i gadających portretów? Nie pamiętasz złośliwych ruchomych schodów i Irytka?

- Ten to był wredny, ale lubiłem go, bo posłuchał mnie, jak kazałem mu rzucić w ciebie kredą – roześmiał się lekko, a Hermiona spojrzała na niego spod przymrużonych powiek.

- A więc to ty go namówiłeś, by latał za mną i rzucał kredami?

- Byłaś naprawdę urocza, jak nie wytrzymałaś i zaczęłaś rzucać wszystkim, co miałaś pod ręką – zaśmiał się.

- Dlaczego akurat we mnie? – spytała urażona.

- Przez to, że mnie uderzyłaś w trzeciej klasie, a w czwartej wciąż dokuczałaś mi z fretką – odpowiedział z podłym uśmieszkiem.

- Dlatego przez prawie cały tydzień musiałam się użerać z Irytkiem? – nie dowierzała. – No nie, jesteś naprawdę mściwy.

- Nie bardziej niż ty – zaprotestował.

- Możliwe – mruknęła. Zapadła cisza, w której każde z nich przypominało sobie stare, dobre czasy. Nagle Hermiona zepchnęła Malfoya z siebie i wstała z łóżka.

- Co się stało? – zapytał zdumiony mężczyzna i usiadł na łóżku.

- Muszę zebrać wszystkie swoje rzeczy, skoro jutro jedziemy do Londynu – odpowiedziała i wpadła do łazienki, by spakować wszystkie swoje kosmetyki. Draco obserwował ją jak krząta się po pokoju pakując różne ciuchy i rzeczy do kufra. Nie mógł uwierzyć, że tak szybko podjęła decyzje, ale cieszył się z tego powodu. Miał parę rzeczy do załatwienia w Londynie, a Hollywood mimo swoich oczywistych zalet, w żaden sposób mu nie podpasowało. 

~~~~~~~~~~~~~~

Rozdział miał być w piątek, więc wstawiam nową notkę ;)

Mam nadzieję, że jest w porządku, bo długo się nad nią zastanawiałam...

Co do następnego rozdziału, to będzie we wtorek, bo jutro wyjeżdżam na ferie na parę dni :)

A tak w ogóle to w końcu ferie ♥ 

Kiedy Wam się zaczynają?

Ściskam

Sheireen ♥