Nieprzyjemny Gość

            Hermiona ze stukotem obcasów na marmurowej podłodze weszła do ogromnego przedpokoju. Mijając lustro szybciutko poprawiła swój wygląd i podeszła do drzwi, gdzie już wchodził jej narzeczony ze swoim gościem. Podeszła do Andrew i powitała go krótkim całusem, a on odwzajemnił jej gest.

- Cieszę się, że jesteś wcześniej – uśmiechnęła się.

- Ja również – odpowiedział. – Poznaj naszego gościa, Dracona Malfoya.

Hermiona zamarła. Czy ona się przypadkiem nie przesłyszała? Natychmiast spojrzała na wysokiego mężczyznę stojącego obok. Jego blond włosy były w tym samym, przesłodkim, artystycznym nieładzie, co kiedyś. Nadawały mu urok niegrzecznego chłopca. Delikatny, męski zarost i te szare, burzliwe oczy. Był prawdziwym mężczyzną. Zrobiło jej się zimno i gorąco jednocześnie. Co ona ma teraz zrobić? Najchętniej rzuciłaby się w stronę drzwi i uciekła. Draco przez głupi przypadek ją znalazł. Och, nie! Nie, to nie mogła być prawda. To tylko głupi sen. Serce ledwo co nie wyskoczyło jej z piersi. Oddychała zdecydowanie zbyt szybko.

            Nagle Draco odwrócił się i spojrzał na kobietę stojącą u boku jego znajomego. Zdziwił się, widząc drobną brunetkę. Przecież doskonale pamiętał, że Carmen była blondynką. Zresztą nie przeszkadzało mu to. Osobiście wolał brunetki. Zawsze było na czym zawiesić oko, a ta kobieta miała bardzo kobiecą figurę. Chciał zobaczyć jej twarz, ale ta cały czas unikała spojrzenia na niego.

- Kochanie, chodź zapoznam cię osobiście z Draconem – powiedział Andrew i przyciągnął delikatnie swoją narzeczoną bliżej siebie. Kobieta widać bardzo niechętnie spojrzała na jego twarz.

            I wtedy poczuł, że coś mu się skręca w żołądku. Czuł się tak, jakby wylano na niego kubeł lodowatej wody. To absolutnie niemożliwe. To musi być jakiś sen. Te same brązowe, kręcone włosy, tylko teraz o wiele ładniejsze i ułożone w eleganckiego koczka, te cudowne, ciepłe, brązowe oczy. Zadarty nosek z paroma piegami i malinowe usta. To nie była żadna Carmen Grant, to była…

- Hermiona Granger, moja narzeczona – przedstawił ją Andrew, a kobieta niechętnie wyciągnęła rękę w jego stronę. Draco chwycił ją delikatnie i pochylił się, by złożyć na niej pocałunek. Jednocześnie poczuł się tak, jakby coś się w nim zagotowało. Słowo „narzeczona” wciąż rozbrzmiewało w jego uszach. Owszem, była wolną kobietą. Nie była jego i mogła robić co chciała i z kim chciała, ale poczuł palącą chęć dokonania mordu na tych dwóch osobach, które przed nim stały.

- Draco Malfoy, miło panią poznać, pani Granger – powiedział głosem tak zimnym jak lód.

- Mnie również –rzekła Hermiona słabym głosem i szybko wyrwała rękę z jego uścisku. – Proszę tedy, kolacja czeka – oznajmiła i natychmiast się od nich odwróciła, prowadząc przez niezwykły dom.

Draco nie mógł nie zwrócić uwagi na to, że to był chyba najlepszy dom jaki był kiedykolwiek w stanie zobaczyć. Tutaj aż biło od przepychu po oczach. A prawie na każdej półce stały świeże kwiaty. Jednak nic nie przykuwało tak bardzo jego uwagi jak sylwetka pewnej Gryfonki, której nie widział pięciu lat, nie licząc krótkiej rozmowy na ślubie. Był w niezłym szoku. Szukał kobiety śpiewającej na scenie, blondynki, a znalazł Granger. Chyba mógł się nazwać szczęściarzem, bo w końcu mu się udało, ale jakoś nie czuł się zbyt pewnie. Zwłaszcza, że przez przypadek znalazł dobry kontakt z jej narzeczonym. Nawet nie zauważył jak znalazł się w jadalni ze stołem nakrytym dla trzech osób. Był ślicznie przyozdobiony. Paliły się już na nim świece, a kwiaty w malutkim wazonie poprawiały estetykę otoczenia.

- Proszę się rozgościć – usłyszał jej chłodny głos. – Ja przyniosę kolację.

            I natychmiast zniknęła zanim zdążył się zastanowić, co też powiedziała. Usiadł przy stole, a tuż po jego prawej zasiadł Andrew. Próbował jakoś z nim porozmawiać, ale nie potrafił normalnie spojrzeć na tego faceta. Już powoli sam zaczął się zastanawiać, czy on ma wielkie szczęście, czy jeszcze większego pecha, że tak się wkopał.

            Hermiona wpadła jak strzała do kuchni i opadła na krzesło. Merlinie, ona nie może tam wrócić. Nie wtedy, kiedy on tam jest. Miała ochotę zabić Malfoya za to, że w ogóle istniał i Andrew za to, że go do nich przyprowadził. Poczuła gorąco na całym ciele, więc machnęła ręką, a okno samo się otworzyło na roścież. Podeszła bliżej i złapała się mocno krawędzi blatu, wdychając świeże powietrze. Przez chwile zastanawiała się, czy może lepszym rozwiązaniem dla niej nie byłoby wyskoczenie przez to okno, ale szybko zrezygnowała z pomysłu. Przecież nie może zawieść Andrew. Musi być sobą i wziąć się w garść.

Ale jak ona miała się wziąć w garść jak będzie siedzieć przy jednym stole z mężczyzną, w którym kiedyś zakochała się na zabój, straciła z nim dziewictwo, miała dziecko, a później to właśnie on złamał jej nieodwracalnie serce?!

            Wzięła parę głębokich wdechów. Może powinna zadzwonić do Ginny? Nie, to nie byłby dobry pomysł. Wróciłaby ze Scarlett i Agnes, a Draco nie może zobaczyć ich dziecka. To po prostu nie może się stać. Drżącymi rękami napełniła szklankę wodą i wzięła parę łyków. Nie mogła przecież też tkwić tutaj w nieskończoność.

Och, błagam, ale nie może też tam wyjść!

To będzie się równać jak wyjście do rozdrażnionego smoka.

            Nagle usłyszała kroki i do kuchni wszedł Andrew. Spojrzał na nią uważnie i zauważył, że jest lekko rozpalona.

- Coś się stało? – podszedł do niej wyraźnie zaniepokojony.

- Nie, wszystko dobrze, po prostu dzisiaj trochę gorzej się czuje.

- Nie powinnaś stać przy otwartym oknie. Możesz się przeziębić, skoro jesteś taka rozpalona. – oznajmił i zamknął otwarte okno.

- Nic mi nie będzie – odpowiedziała zdenerwowanym głosem. Andrew podszedł do niej i objął ją w pasie.

- Przepraszam cię, ale czy mogę na ciebie liczyć tylko ten jeden dzień?

Hermiona spojrzała mu prosto w zielone oczy i wzięła głęboki oddech. Zrobi to dla Andrew. Wyjdzie tam i wytrwa te parę godzin dla swojego narzeczonego. Tylko i wyłącznie dla niego. On jej pomógł. Chyba zawsze będzie mu coś winna. W końcu tylko dlatego nie odebrali jej dziecka.

- Oczywiście – pocałowała go krótko i odsunęła się. – Ty idź do gościa, a ja przyniosę jedzenie i wino.

Andrew odetchnął z ulgą i wyszedł z kuchni, a Hermiona zacisnęła pięści. Nie spodziewała się, że kiedykolwiek jeszcze dojdzie do wspólnego spotkania z Malfoyem. Bardzo się tego wystrzegała, ale już wiele razy się przekonała, że los uwielbia płatać jej figle. W końcu przeżywała gorsze chwile. Wyjęła ciepłe jedzenie i na drżących nogach poszła do jadalni, gdzie podała potrawy.

- Przyniosę wino i zaraz wracam – poinformowała. Drżała na całym ciele, bo poczuła czujny wzrok szarych oczu. Natychmiast się wycofała i chwilę później wróciła z doskonałym rocznikiem wina.

            Kiedy zasiadała przy stole czuła się tak, jakby rzucała się prosto w szpony wygłodniałej bestii. A to był dopiero początek. Miała przed sobą jeszcze cały wieczór. Cały wieczór siedzenia naprzeciwko tego najbardziej znienawidzonego mężczyzny. Obiecała sobie, że kiedyś po prostu wbije mu nóż w serce tak samo, jak on kiedyś jej.

            Draco siedział przy stole sztyletując morderczym spojrzeniem Hermionę. Potrawa przyrządzona przez nią była naprawdę przepyszna, ale jakoś nic nie przechodziło mu przez gardło. Jedynie co potrafił robić, to popijać wino ze swojego kryształowego kieliszka i wdawać się w rozmowę z Andrewem Shanem.

- Opowiecie mi może jak się poznaliście? – spytał nieco chłodnym głosem i wbił spojrzenie w brunetkę siedzącą naprzeciw niego. Hermiona posłała mu zabójczy wzrok i odezwała się.

- Poznaliśmy się w kawiarence, w której akurat śpiewałam. Spotkanie mojego narzeczonego było najlepszym przeżyciem jakie mogło mnie spotkać – powiedziała tym swoim cudownym głosem, w którym niestety było wiele jadu.

- To anioł, a nie kobieta. Jestem wielkim szczęśliwcem, że w ogóle ją poznałem. Teraz mogłaby mieć każdego, a jednak zostaje przy mnie – wtrącił Andrew patrząc na Hermionę jak na obrazek i wychylił się, by ją pocałować. Hermiona uśmiechnęła się wrednie w jego stronę i pocałowała bruneta niezwykle romantycznie. Draco w tej chwili jedynie na co miał ochotę, to wywrócić ten stół do góry nogami i wyjść stamtąd jak najszybciej, najlepiej rozbijając od razu wszystkie okna.

- Skąd w ogóle pomysł na bycie Carmen Grant i śpiewanie na scenie? – spytał tak niezwykle nieuprzejmym głosem, iż zdziwił się, że ten cały Shane go nie wyprosił.

- To długa i niezbyt interesująca historia – odezwała się natychmiast Hermiona.

- Mnie naprawdę ciekawi – wtrącił Draco.

- To nic szczególnego – wycedziła brązowowłosa.

- Kochanie, czemu mielibyśmy nie opowiedzieć trochę naszemu przyjacielowi? – uśmiechnął się Andrew, ale Hermiona posłała mu niezbyt przyjemne spojrzenie.

- Jestem przyjacielem, więc bez obawy możesz mi opowiedzieć o swojej historii, Hermiono – odpowiedział zgryźliwie Draco.

Kobieta nie wytrzymała i ze złości kopnęła Malfoya w piszczel. Ten niezauważalnie się skrzywił, ale widać było, ze cały się spiął. Cóż, w końcu dostanie szpilką w nogę nie jest zbyt przyjemnym uczuciem. Uśmiechnęła się do niego złośliwie, a ten przyjął to z niezadowoleniem. Draco zazgrzytał zębami. Wredna jędza, zachciało jej się zemsty.

- Niedługo zaczniemy planować nasz ślub – wyznał Andrew, a Hermiona ledwo co nie załamała rąk. Musiał powiedzieć to w najmniej odpowiednim na to momencie?

- Interesujące – syknął Draco. – Macie zamiar założyć rodzinę? Posiadać dzieci?

Jego pytania brzmiały trochę jak pytania podczas przesłuchania, ale nie przejął się tym zbytnio. Samo wyobrażenie Hermiony w białej sukni stojącej przed innym mężczyzną rozrywało go od środka. Może był nienormalny, chory psychicznie, ale on najzwyczajniej w świecie kochał tą kobietę. Kochał ją i nienawidził. Miał ochotę teraz rzucić ją na łóżko i kochać się z nią, by później zabić w najbardziej brutalny sposób. Nie miał pojęcia nawet, że Hermiona siedząca naprzeciw niego miała dokładnie te same pragnienia.

            Najpierw by go zakneblowała, później torturowała w najgorszy sposób, pocałowała namiętnie jego usta, użyła Cruciatusa, a później wbiła boleśnie sztylet w serce. Za to wszystko, co jej zrobił. Za to, że powiedział jej tak bolesne słowa, tym samym pozwalając odejść i żyć z córką przez całe pięć ciężkich lat. Nie było go przy nich. Odeszła, bo cóż innego mogła zrobić?

- Mamy już jedną córkę – odpowiedział Andrew. – Nazywa się Scarlett.

Hermiona z trudem powstrzymywała łzy wściekłości i bólu.

- Ach tak? – zainteresował się Draco. – Mógłbym ją zobaczyć?

- Nie ma jej teraz. Jest z przyjaciółką Hermiony w wesołym miasteczku – odpowiedział Andrew, a Hermiona oparła łokcie na stole i schowała twarz w dłoniach.

- Do którego z was jest bardziej podobna? – żłobił temat blondyn z nienawiścią patrząc na Hermionę, której zbierało się na płacz. Bardzo dobrze. Może i był okropny, był sadystą, ale ta kobieta pozwoliła, by ich wspólne dziecko wychowywał jakiś nieznajomy mężczyzna. Udawał ojca JEGO dziecka.

- Właściwie to Scarlett nie jest moją córką. Ale traktuję ją i kocham jak swoją. Hermiona została porzucona przez jakiegoś bydlaka jak była w ciąży.

Draco cały w nerwach sięgnął po butelkę wina i poczuł na niej czyjąś dłoń. Okazało się, że Hermiona chwyciła ją w tym samym czasie. Spojrzała na niego zlękniona i natychmiast oderwała dłoń od butelki jak oparzona. Draco nie mógł się przyzwyczaić do tego uczucia. Dotyk jej ciepłej skóry był tak niezwykle przyjemny. Wziął trunek i napełnił winem kieliszek.

            Hermiona wbiła się w fotel jak najmocniej. Nie mogła już dłużej tutaj siedzieć. Ta sytuacja była dla niej nie do wytrzymania. To wszystko ją przerastało. Miała ochotę się rozpłakać i krzyczeć jednocześnie. Dlaczego takie coś musiało spotkać akurat ją? Na dodatek czuła doskonale chłód jego skóry na jej dłoni. Wzięła głęboki oddech i oznajmiła.

- Najmocniej was przepraszam, ale nie czuję się za dobrze i muszę się położyć. Mam nadzieję, że nie macie mi tego za złe.

- Ależ oczywiście, że nie, Hermiono – odezwał się Andrew, a Draco tylko niezauważalnie pokiwał głową. Hermiona przed wyjściem nachyliła się nad narzeczonym i pocałowała go króciutko w policzek, a następnie szybko wyszła z jadalni. Wspięła się po schodach i wpadła do swojej sypialni. Podeszła do szafki, aby połknąć parę tabletek uspakajających, a następnie poszła do łazienki. Rozgorączkowana odkręciła wodę pod wielkim prysznicem i zrzuciła z nóg szpilki. Wyplątała drogą spinkę z włosów, które natychmiast opadły na jej ramiona w wielkim nieładzie. Jednym ruchem ściągnęła z siebie elegancką sukienkę oraz bieliznę i wpadła pod prysznic. Musiała się jakoś uspokoić, a branie długich prysznicy zawsze jej pomagało przez wiele lat.

            Strasznie bolała ją głowa. Jej ciało cały czas drżało i to bynajmniej nie z zimna. Co miała teraz robić? Ta sytuacja ją przerastała. Malfoy wiedział już, gdzie mieszka. Wiedział, czym się zajmuje. Na pewno jakoś to wykorzysta. Był cholernym Ślizgonem. W ogóle się nie zmienił. Co najwyżej na gorsze. Był zimny i okrutny. Bezczelny i chamski. Nie poznawała go. Chociaż… czy ona kiedykolwiek go poznała? Chyba nigdy nie miała pojęcia o jego prawdziwym wnętrzu.

            Wyszła spod prysznica i osuszyła nagie ciało różdżką. Podeszła do lusterka i zmyła resztki delikatnego makijażu. Machnęła różdżką raz jeszcze, by wysuszyć swoje długie włosy. Nałożyła majtki i na to zwiewną tunikę, a następnie wyszła z łazienki. Usłyszała jak z dołu dochodzą ciche rozmowy. A więc Malfoy jeszcze nie wywlókł tej swojej arystokratycznej dupy z jej mieszkania. Dzięki Bogu nie będzie już musiała oglądać jego twarzyczki dzisiejszego dnia. Miała nadzieję, że ta chwila potrwa jak najdłużej. Najlepiej niech wyjeżdża z tego kraju i nigdy nie wraca. Padła na łóżko i wbiła spojrzenie brązowych oczu w sufit. Powoli dochodziła do siebie po wydarzeniach z dzisiejszego wieczoru, ale wciąż czuła dziwny niepokój. Bała się, że obecność Malfoya w tym mieście może nieźle powywracać w jej życiu. A nie miała ochoty na jeszcze większe problemy. Wiedziała jednak, że dopiero wszystko się zaczyna i rozkręca.

            Nie miała pojęcia ile tak leżała, ale nie mogła zmrużyć oczu. Kręciła się na łóżku nie mogąc znaleźć odpowiedniej pozycji. Nie była zmęczona. Zsunęła się z łóżka i wyszła na balkon. Nocne powietrze było niezwykle przyjemne i ciepłe. Księżyc świecił jasno, a okolica wydawała się być spokojna jak nigdy. Oparła się o barierkę i spojrzała w gwiazdy. Przynosiło jej to spokój. Dawało upragnioną ulgę. Nagle poczuła jak ktoś obejmuje ją w talii i całuje w policzek.

- Jesteś taka cudowna – usłyszała głos narzeczonego i uśmiechnęła się smutno. Odwrócił on ją w swoją stronę i nachylił się, by ją mocniej pocałować. Hermiona skrzywiła się czując mocny zapach alkoholu. To zawsze ją odpychało.

- Może spędzimy tę noc razem? Dawno nie mieliśmy ku temu okazji.

- Trudno żebyśmy mieli skoro cały czas siedzisz do późna w pracy – odpowiedziała Hermiona.

- Ale dzisiaj może być inaczej – Andrew pocałował ją w szyję, ale Hermiona delikatnie go odepchnęła.

- Daj spokój, jesteś pijany.

- Ale Hermiono – odpowiedział niezadowolony, kiedy od niego odeszła.

- Dzisiaj śpimy oddzielnie – oznajmiła. – Nienawidzę pijanych mężczyzn. Mają tylko jedno w głowie.

            I wyszła z sypialni obrzydzona całą tą sytuacją. Szkoda, że Andrew jak zwykle musiał wszystko popsuć. Wszystko mogło być przecież dobrze, ale ona nie miała najmniejszej ochoty spędzać nocy z kimś, kto był pijany i nachalny. To obrzydliwe i niesmaczne.

Zeszła na dół po schodach i weszła do przytulnego salonu. Usiadła na miękkiej kanapie i ukryła twarz w dłoniach. Powoli robiła się zmęczona. Na dodatek tabletki, które zażyła podziałały na nią trochę za bardzo otępiająco. Poczuła chłód powietrza na swojej skórze i spojrzała w stronę drzwi balkonowych. Były otwarte. Dziwne. Przecież nie otwierała ich dzisiaj. Wstała z kanapy i podeszła do nich, by zamknąć, kiedy dostrzegła sylwetkę mężczyzny stojącego na balkonie. Serce jej drgnęło, ale nie wiedzieć czemu, wyszła na zewnątrz. Podeszła do mężczyzny i nie myliła się. To był Draco Malfoy z papierosem w ręku.

- U mnie w domu się nie pali – warknęła. Odwrócił się w jej stronę i uśmiechnął się kpiąco.

- Czyżby? Andrew mi pozwolił.

- Czemu nadal tutaj jesteś? – spytała niezadowolona. Draco zgasił papierosa i ku oburzeniu Hermiony wyrzucił go na ogródek.

- Tak się składa, że dzisiaj zostaję tutaj na noc, pani Shane – mruknął i wszedł z powrotem do salonu, by usiąść wygodnie na kanapie. On to miał dopiero czelność.

- Nadal mam na nazwisko Granger – warknęła i również weszła do środka.

- Do czasu, prawda? Planujecie ślub.

- Nie twój interes – usiadła na kanapie naprzeciwko niego.

- Jak wam się układa? Chyba niezbyt skoro nie chciałaś z nim spędzić dzisiaj nocy, co nie? – powiedział kpiącym głosem.

-Podsłuchujesz? – spytała z oburzeniem. Wzruszył ramionami.

- Stałem balkon niżej, nie mam nic na sumieniu.

- Wciąż jesteś bezczelny. – warknęła i wstała z kanapy. Odwróciła się, by wyjść z salonu, ale zatrzymała się w drzwiach i spojrzała na niego.

- Malfoy, nie mam pojęcia, co już kombinujesz, ale błagam cię, nie psuj mi tego, co zbudowałam, bo ja naprawdę jestem z nim szczęśliwa – wyszeptała.

- Jesteś pewna? – położył na niej wzrok swoich szarych oczu. Hermiona zamyśliła się, ale nic nie odpowiedziała. Nie była pewna. Niczego nie była pewna, a już na pewno nie tego. W końcu nie chciała ślubu, bo miała złe przeczucia. Jednak co miałaby ze sobą zrobić? Nie mogła porzucić tak po prostu z dnia na dzień swojego mężczyzny. Ani swojego pięcioletniego życia.

            Ruszyła się z miejsca i wyszła do przedpokoju, kiedy usłyszała jak Draco idzie za nią. Jej serce natychmiast przyśpieszyło. Mężczyzna był coraz bliżej. Złapała jego spojrzenie, które było nieprzeniknione. Zaczęła się obawiać, że zaraz coś jej zrobi, że wymyśli coś nie fajnego, ale to były tylko głupie myśli.

- Pokażesz mi jakąś wolną sypialnię? Bo twój chłopak był tak nawalony, że mi zapomniał ją wskazać.

- O-oczywiście – bąknęła i weszli razem po schodach. Hermiona przeszła przez długi korytarz i wskazała mu drzwi do sypialni. Weszli razem do środka, a kobieta wskazała mu wszystko gdzie co ma.

- Dzięki, Granger – powiedział.

            Hermiona miała właśnie wychodzić, kiedy nagle Draco pojawił się tuż przed nią. Mimowolnie się cofnęła. Mężczyzna wykorzystał to i zagonił ją pod ścianę.

- A teraz słuchaj, Granger. Chcę zobaczyć moją córkę – rozkazał, a w jego głosie brzmiała groźba.

- Nigdy w życiu – syknęła kobieta.

- Wiesz, że nie odpuszczę? – Draco poczuł jak wzbiera się w nim gniew. Przecież do cholery miał prawo poznać własną córkę! Granger przeginała!

- Nic mi nie możesz zrobić – wyprostowała się i obrzuciła zabójczym spojrzeniem.

- Mogę ci zabrać dziecko, kiedy tylko mi się to spodoba. Wiesz, że mam dobre kontakty. Mogę wmówić, że jesteś złą matką i to ja później będę ci zabraniał spotykać się ze Scarlett.

- Jesteś potworem – wyszeptała z niedowierzaniem.

- Zrobiłbym ci wtedy dokładnie to samo, co ty zrobiłaś mi – wyznał z mściwą satysfakcją. Hermiona niewiele myśląc wyciągnęła różdżkę z kieszeni tuniki. Zawsze na wszelki wypadek miała ją przy sobie. Wbiła różdżkę prosto w serce Malfoya.

- No proszę, proszę. Wciąż pamiętasz, że jesteś czarownicą – Draco spojrzał z uznaniem na różdżkę wycelowaną w jego serce.

- Jutro masz się wynieść z mojego domu i dać spokój mi i Scarlett, rozumiemy się? – zagroziła mu. Draco uśmiechnął się kpiąco.

- Nie obiecuję sobie ot tak. Scarlett jest też moją córką i mam do niej prawo.

- Nienawidzę cię – wydusiła z siebie Hermiona i odepchnęła go od siebie. Wypadła z sypialni trzaskając drzwiami. Draco usłyszał zduszony szloch kobiety i zdał sobie sprawę, że zareagował zbyt gwałtownie. Nie powinien był jej tak grozić. Hermiona na pewno była dobrą matką. Ale on był ojcem. I mimo wszystko zamierzał walczyć o swoje.

            Hermionę obudziły promienie słoneczne przeciskające się przez firanki i orzeźwiający podmuch letniego wiatru, niosący zapach kwiatów z jej podwórka. Przeciągnęła się z rozkoszą i powoli podniosła z łóżka. Czuła się wspaniale. Najwidoczniej to wszystko jej się śniło. Nie mogło być lepiej. Chociaż nie było dobrze, skoro śniły jej się takie koszmary. Z Draconem Malfoyem w roli głównej. Parsknęła śmiechem. Myśl, że Andrew mógłby się zaprzyjaźnić z tą fretką była niewiarygodna. Co taki arystokrata jak Malfoy miałby robić w willi mugola na dodatek w Hollywood. Rozejrzała się po sypialni, która była jedną z sypialni dla gości. Nie pamiętała, by się tutaj kładła, ale jakoś jej to nie obchodziło. Ważne było to, że wszystko jej się śniło.

            Zeszła na dół do kuchni, wesoło nucąc pod nosem i wiążąc włosy w warkocza. Włączyła radio, by umilić sobie chwilę robienia śniadania. Wyjęła różdżkę i machnęła nią, by podgrzać sobie mleko na kakao. Spojrzała na zegarek. Dochodziła dziewiąta. Ginny jeszcze nie wróciła z dziewczynkami, ale nie przejmowała się, bo Ginny mówiła, że może je porwać na całą noc urządzając im cudowny wieczór. Śpiewając cichutko tańczyła po kuchni jednocześnie robiąc sobie śniadanie. Otworzyła szeroko okno, a przesłodki trel ptaków doszedł do jej uszu. Czuła się wspaniale. Tak lekko na duszy. Nawet nie przeszkadzało jej to, że nie ma Andrew, chociaż obrazek szczęśliwej rodziny podczas tej sceny jeszcze bardziej by ją zadowolił. Wzięła szklankę i nalała do niej ciepłego mleka, a następnie dodała czekoladowy proszek. Musiała przyznać, że kakao to jedno z najlepszych mugolskich wynalazków jakie powstały.

- Ile bym dał, by widzieć ciebie w krótkiej tunice śpiewającą w kuchni o tej porze, niż wymalowaną Astorię przy lustrze – usłyszała za sobą czyjś rześki głos. Odwróciła się przerażona ledwo nie wylewając gorącego kakao. Pisnęła cichutko.

            Draco Malfoy siedział całkowicie ubrany na krześle przy marmurowym blacie i patrzył na nią z podziwem oraz delikatnym uśmiechem.

A WIĘC TO NIE BYŁ SEN. NIE MOGŁO BYĆ TAK PIĘKNIE.

Hermiona mimowolnie się zarumieniła. Odwróciła od niego wzrok. Nie miała ochoty jakoś się na niego wydzierać ani wyzywać. Tak cudownie zaczęła ten poranek. Nie chciała zakłócać tej ciszy swoimi wrzaskami. Czasami i ją od nich bolała głowa.

            Przypomniała sobie wszystko, co się wczoraj działo i groźbę Malfoya w związku ze Scarlett. Wczoraj wzięła już tyle tabletek uspakajających, że powinno jej starczyć i na dzisiaj. Miała nadzieję, że przez niego nie będzie się musiała truć kolejną dawką.

- Andrew jest w pracy – wyjąkała speszona i usiadła na blacie w kuchni, popijając swoje kakao.

- Wiem, pozwolił mi dzisiaj zostać tyle ile mi się podoba.

- Nie uzgodnił tego ze mną – skrzywiła się.

- Jak mi przykro – powiedział drwiąco Draco. Hermiona zeskoczyła z blatu i wyciągnęła drugi kubek, by wlać do niego kakao.

- Proszę – podała je Draconowi i ponownie usiadła na blacie tylko tym razem obok niego.

- Coś ty taka miła, Granger? – zdziwił się, ale wziął od niej napój.

- Nie możesz mieć pewności, że nie dosypałam czegoś do kakao – uśmiechnęła się złośliwie.

- To ja dziękuję – odsunął od siebie kubek, a Hermiona mimowolnie parsknęła śmiechem. Wyszła z kuchni, a Draco podążył za nią. Kobieta poszła na dwór i znalazła się na pełnym kwiatów tarasie. Usiadła przy stoliku na dworze i popatrzyła na swoje wielkie podwórko. Draco trochę niepewnie oparł się o ścianę domu. Hermiona spojrzała na niego i lekko się uśmiechnęła.

- Siadaj, nie jestem taka okropna za jaką mnie pewnie uważasz – wskazała mu wygodne krzesło obok siebie.

            Nastała dość długa, krępująca cisza, którą każde z nich bało się przerwać. Draco był niezwykle skrępowany. Spodziewał się, że Hermiona zacznie na niego krzyczeć i siłą wyrzuci z domu, a tutaj była całkiem przyjemna. No… na tyle przyjemna na ile mogła być w stosunku do niego. Wątpił, by zapomniała o tym, że wczoraj jej groził odebraniem dziecka.

- Co cię sprowadza do Hollywood? – wyrwała go z rozmyślań.

- Przyjechałem tutaj służbowo, mam do załatwienia parę spraw.

Kiwnęła głową ze zrozumieniem. Draco zilustrował jej profil. Kobieta najwidoczniej celowo unikała jego spojrzenia. Widać, że nie czuła się przy nim zbyt pewnie. Rozmowa w ogóle im się nie kleiła. Merlinie, tak bardzo pragnął, by to ona była jego narzeczoną. By codziennie zastawał ją uśmiechniętą i szczęśliwą. By mogli tworzyć rodzinę. A tymczasem nawet nie potrafił z nią porozmawiać tak jak kiedyś. Pięć lat temu bezgranicznie sobie ufali i mówili wszystko, a teraz nic nie było takie samo.

            Ponowną ciszę przerwał dzwonek do drzwi. Hermiona wzdrygnęła się. Niemożliwe, by to był Andrew. Ale jeśli to nie był on, to mogła to być tylko jedna osoba. Która przyszła w bardzo nieodpowiednim momencie. Zerwała się z krzesła i szybko wpadła do przedpokoju, by otworzyć drzwi. Serce zabiło jej mocno, kiedy zauważyła Ginny, Scarlett i Agnes. Wszystkie ubrane w kolorowe sukienki ze wstążkami we włosach i torbami słodyczy.

- Hermiono, mówię ci, następnym razem nie ma mowy, byś z nami nie wyszła. Było czadowo! – pisnęła zadowolona Ginny i weszła do mieszkania, kładąc torby z zakupami i słodyczami na pobliskiej szafce.

- Ginny, to nie jest najlepszy moment. Sprawy bardzo się pokomplikowały. – odpowiedziała natychmiast Hermiona.

- A cóż znów się stało? – zdziwiła się Ruda. – Głowa go góry, Miona, dzień jest prześliczny, dzisiaj wychodzimy razem z dziewczynkami.

- Och, błagam cię, mów ciszej, on nie może nas usłyszeć.

- Niby kto? – uśmiechnęła się Ruda.

- Witaj, Ginny – usłyszały za sobą głos Malfoya. Ruda aż wrosła w ziemię, kiedy go zobaczyła. – To genialnie, że nasza cała czwórka jest już w komplecie, prawda? Jak za dawnych, dobrych lat.

~~~~~~~~~~~~~~

No witam :D Wywiązałam się z obietnicy, notka jest dzisiaj. Może i nie jest zbyt długa, ale mam dzisiaj jeszcze sporo do nauki przed poniedziałkiem i chciałam się z nią wyrobić. Dziękuję za te wszystkie komentarze pod ostatnią notką. Jesteście najcudowniejszymi czytelniczkami jakie mogłam mieć ;3 Te opinie bardzo nakarmiły moją wenę i dzięki nim pojawiło się mnóstwo pomysłów.

Ściskam i życzę wytrwałości w kolejnym tygodniu szkolnym

Sheireen ♥