Wspomnienia Przeszłości

           Szczęśliwa, ruda dziewczyna przeglądała się w lustrze. Biała, szeroka suknia w koronki szeleściła przy każdym jej ruchu. Ginny wyglądała pięknie. Nie była to kwestia stroju, który sprawiał, że wyglądała jak księżniczka, ale jej uśmiech. Piękny, naturalny i szczery. Oczy lśniły jej od szczęścia. To był jej dzień.

- Tak bardzo się cieszę, że przyjechałaś – powiedziała Ginny siadając obok Hermiony. Granger jako druhna siedziała w pokoju panny młodej i pomagała jej w przygotowaniach. – I myślę, że nie tylko ja. Harry i Ron nic nie wiedzą o twoim powrocie – zaszczebiotała i przytuliła brązowowłosą.

- Ginny, ale ja nie wróciłam… to znaczy, nie na stałe. Gdy ślub się skończy ponownie wyjeżdżam. – westchnęła Hermiona i poprawiła swoją jasnoróżową sukienkę z wielkim wycięciem na plecach i tego samego koloru kokardą. Ginny zagryzła wargę i zastanowiła się.

- Nawet nie wiesz jak wszyscy tutaj za tobą tęsknią. Miona, nie możesz zostawiać przyjaciół i uciekać tylko przed jedną osobą – powiedziała Ruda. Hermiona wstała i spojrzała przez okno, gdzie był już tłum gości gromadzących się w wielkim ogrodzie Zabinich. Naszyjnik z brylantów zaświecił się od promieni słońca na jej smukłej szyi. Zauważyła wiele znajomych twarzy, których nie widziała przez dwa lata. Tak bardzo tęskniła, ale nie mogła wrócić. Nie, kiedy on mieszkał w tym samym mieście. Pracował w tym samym budynku, co ona kiedyś.

- On codziennie o ciebie wypytuje… jak nie mnie, to Blaise’a. Przez te dwa lata nie pisnęłam słówkiem o tym, że mieszkasz w Los Angeles… - zaczęła panna młoda, ale Hermiona jej przerwała.

- Nie obchodzi mnie to. Ginny, ja nie potrafię spojrzeć mu w oczy po tym, co się stało – jęknęła.

- To on powinien się wstydzić i wyjechać, a nie ty! – powiedziała twardo Ginewra.

- Ale Ginny! – wybuchła Hermiona. – Ty nie masz pojęcia, co się stało w ciągu tego miesiąca po szkole.

- To mi powiedz, bo czegoś tutaj nie rozumiem. – rozkazała przyjaciółka.

- W ciągu tego miesiąca było wszystko dobrze, wyjechaliśmy na Hawaje, cudownie się bawiliśmy. Zupełnie jak w szkole. Zaufałam mu tak bardzo… - przerwała na chwilę Hermiona. – Niestety każde z nas miało swoje tajemnice. Ja nosiłam nasze dziecko, o którym nie miał pojęcia, a on mówił, że sprawa z Astorią jest już rozwiązana. Że będzie dobrze. Ale oczywiście jak zwykle wszystko się spieprzyło… - złapała się za głowę i westchnęła. – Nie mogłam dłużej kłamać. Powiedziałam mu o dziecku. Wściekł się. Powiedział, że nie powinnam była tego przed nim ukrywać, że może to jakoś rozwiązałoby jego ślub z Astorią, a w tamtym momencie było już wszystko gotowe. Wtedy mocno się pokłóciliśmy. Ja wybiegłam z domu i wtedy miałam ten wypadek, pamiętasz? – zrobiła pauzę, a Ginny pokiwała głową na znak, że pamięta. – Zapadłam w śpiączkę, a kiedy się obudziłam, powiedzieli mi, że wziął ślub…

Przełknęła łzy. Nie mogła się rozpłakać w tak szczęśliwym dniu swojej przyjaciółki. Jednak rany były wciąż zbyt głębokie i najwidoczniej nie zagoiły się całkowicie przez te dwa lata.

- ...Gdy się obudziłam, nie zastałam go. Myślałam, że może przyjdzie do mnie do szpitala, ale nie pojawił się - wyrzucała z siebie cały gniew. – W Proroku pojawił się artykuł – zacisnęła palce na parapecie i zacytowała. – „Jedyny potomek Malfoyów poślubił swoją wybrankę.”, „Dwoje kochanków połączyło stare rody”…

Ginny milczała. Dopiero teraz zdała sobie sprawę jak bardzo to bolało Hermionę. Po dwóch latach. Po dwóch latach życia bez przyjaciółki u boku dowiedziała się, że mimo iż jest silną kobietą, to wciąż bardzo to przeżywa. Gdyby nie to, że Draco był przyjacielem Blaisea, to już by go zabiła za to, że tak paskudnie wykorzystał Hermionę. Dziewczyna wiele potrzebowała, by mu zaufać. Posunęła się do przodu, by jeszcze bardziej się do niego zbliżyć, a ten porzuca ją i bez słowa bierze ślub z inną.

Nagle zabrzmiały dzwony rozpoczynające ceremonię. Ginny pisnęła i z wrażenia przewróciła się na drugą stronę kanapy. Hermiona przytknęła dłoń do ust i podbiegła do Rudej, która śmiała się w najlepsze.

- Pomóż mi, przez tą suknię nie mogę się podnieść – zarechotała. Hermiona trzęsąc się ze śmiechu podniosła z trudem Rudą i poprawiła strój. Nałożyła jeszcze na jej śliczne, rude, pokręcone włosy wianek z welonem i sama poprawiła swoje idealnie ułożone, lśniące loki. Wyszły z pokoju Ginny i zeszły po schodach.

- Trzymaj mnie, bo się przewrócę i dopiero wtedy będzie – powiedziała wciąż się śmiejąc. Hermiona pomogła Ginny zejść ze wszystkich schodów i oddała ją w ręce pana Weasleya, który miał poprowadzić córkę do łuku weselnego. Hermiona natomiast wyszła tylnymi drzwiami i zmieszała się w tłumie gości.

            Cholernie obawiała się swojej roli. Ogólnie to cały czas marzyły sobie z Ginny, że będą druhnami na swoich ślubach, ale… Malfoy był drużbą. Blaise go wybrał. MERLINIE DOPOMÓŻ! Nagle jej rozmyślania przerwał widok dwóch chłopaków. Nie, nie chłopców. Mężczyzn. Harry i Ron w czarnych garniturach. Jej serce podskoczyło radośnie na ten widok. Nie zmienili się ani trochę. Mogli jedynie bardziej podrosnąć. Harry miał delikatny zarost na twarzy. Nie zważając na to, co robi rzuciła się biegiem w ich stronę i – ku niezmiernemu przerażeniu dwóch mężczyzn – zarzuciła im się na szyję.

- Kim jest…?! – zawołał Ron, ale spojrzał na twarz dziewczyny i zaniemówił.

- H-Hermiona?! – zawyli obydwaj ze szczęścia i mocno ją wyściskali. Gryfonce łzy stanęły w oczach na widok jej przyjaciół, z którymi tak wiele przeżyła. Powachlowała ręką przed oczami, by nie uronić żadnej łezki i roześmiała się. Tymczasem rozległa się muzyka i drgnęła.

- O matko, muszę iść na miejsce druhny! – krzyknęła przerażona. – Najlepiej jak zajmiecie najbliższe miejsca. Ginny wygląda cudownie.

I już jej nie było.

            Chwilę później z domu, którego bardziej można było nazwać dworem wyszedł Blaise, Draco i Harry. Wszyscy w odświętnych szatach. Prawdziwi mężczyźni. Najprzystojniejsi uczniowie z Hogwartu. Każda dziewczyna, która chodziła z nimi do szkoły i była tutaj obecna ich pamiętała. Trzech mężczyzn doszło do łuku weselnego. Draco stanął z boku, niedaleko Blaisea. Brązowowłosa nie spodziewała się, że Harry będzie drużbą. Ale ucieszyła się. Przynajmniej będzie miał ją kto tam podtrzymywać na duchu. Ale gdy tylko zauważyła zawadiacki uśmiech Malfoya, który coś powiedział Blaiseowi straciła nadzieję. Pobladła na twarzy. Zwróciła się do Ginny.

- Nie. Dam. Rady. – wyjąkała trzy słowa z trudem.

- Dasz radę. Jak zawsze. Tylko spokojnie, kochanie – panna młoda ją przytuliła, a Hermiona się uśmiechnęła.

- Jestem beznadziejną druhną – roześmiała się. – Zamiast cię wspierać i dodawać odwagi to ci jęczę.

Ginny się uśmiechnęła i wyprostowała. Teraz ich kolej. Hermiona stanęła za przyjaciółką i przełknęła ślinę. Wdech. Wydech.

Tylko spokojnie. Och, nie bądź żałosna i weźże się w garść! Postawa niegodna Gryfonki!

            Pan Weasley pojawił się u boku córki i wyszli na promienie letniego słońca. Na widok ojca z panną młodą goście westchnęli z zachwytu. Ginny szła powolnym krokiem z uśmiechem na twarzy. Promieniowała takim entuzjazmem i szczęściem, że udzielał się on każdemu, kto tylko na nią spojrzał. Hermiona razem z Luną, która wyglądała naprawdę ładnie w swojej sukience o kolorze niezapominajek i rozpuszczonych włosach, wyszła za Ginny. Modliła się, by nie przewrócić się na oczach wszystkich, by iść w miarę normalnie, a nie drżeć na całym ciele. Droga do pana młodego wydawała jej się teraz jakimś maratonem. Po jakiejś minucie, która dla dziewczyny ciągnęła się w nieskończoność stanęła niedaleko Ginny. Dokładnie naprzeciw Harry’ego i Malfoya. Uśmiechnęła się do czarnowłosego, ale nie spojrzała na blondyna.

            Draco, gdy tylko zobaczył, kim jest druga druhna, aż zaniemówił. Źrenice mu się powiększyły. Nie widział jej całe dwa lata. Zanim zdołał jej wyjaśnić wszystko, okazało się, że wyjechała z kraju. Nie miał pojęcia gdzie. Szukał jej przez ten cały czas, ale nigdzie nie znalazł o niej informacji. A teraz stała przed nim, unikając jego wzroku. Jakby nie istniał.

Bo dla niej już nie istniejesz. To przez ciebie wyjechała. Nigdy nie będzie już chciała na ciebie spojrzeć.

            Przez myśli nie słyszał nawet czarodzieja, który wygłaszał przemowę i łączył węzłem małżeńskim Rudą i Diabła. Dla niego to były jakieś żarty. Sen… Bo przecież Hermiona nie mogła być tak blisko. Nie zmieniła się zbytnio, ale zauważył na jej szyi brylanty, które dał jej kiedyś jako prezent na Bal w siódmej klasie. A więc nie zapomniała. Wciąż nosiła przy sobie jego cząstkę. Nie mógł się cwaniacko nie uśmiechnąć.

            Hermiona widziała kątem oka jak chłopak na nią spogląda. Wręcz rozbiera wzrokiem, co niezbyt jej się spodobało. I dlaczego się cieszy? Wygląda jak idiota. Niezwykle przystojny idiota. Fuknęła cicho pod nosem.

- Blaisie Zabini, czy chcesz poślubić Ginewrę Molly…

Hermiona uśmiechnęła się, próbując się nie roześmiać, gdy Ginny się skrzywiła jak usłyszała swoje pełne imię. Zawsze miała pretensję, że pani Weasley nazwała ją Ginewra, a nie po prostu Ginny.

- … a więc ogłaszam, że jesteście mężem i żoną oraz, że jesteście złączeni na całe życie.

Goście zaklaskali, kiedy Ginny nie panując nad swoim szczęściem zarzuciła się Blaiseowi na ręce i pocałowała. Kwiaty wystrzeliły z łuku weselnego, obsypując płatkami róż młode małżeństwo. Parę ptaków zaćwierkało głośno.

- Mówi się, że to pan młody może pocałować żonę – przypomniał jej Blaise, ale ta się tylko roześmiała. Popatrzyła z czułością jak pani Weasley i pani Zabini siedzące w pierwszym rzędzie łkały cicho w niebieskie chusteczki. Hermiona uśmiechnęła się do Ginny z oczami pełnymi łez. Och, ślub, kochająca się para i ich nowa droga życia. To takie wzruszające. Hermiona podbiegła do Harry’ego, zupełnie nie zwracając uwagi na Malfoya. Nawet się nie przejmowała tym, że on gapi się na nią niezbyt zadowolony z tego, że go unika.

            - Idziemy po Rona – Hermiona złapała Wybrańca za rękę. – Musimy złożyć im gratulacje, a później długo porozmawiać! Tyle was nie widziałam… - mówiła, a jej sukienka falowała pod wpływem każdego ruchu jaki wykonywała. Draco nie wytrzymał i się odezwał.

- Trudno, żebyś ich widziała, skoro zniknęłaś na całe dwa lata i nic się nie odzywałaś – usłyszała jego głos i westchnęła w duchu. Poczuła jak ogarnia ją panika i jeszcze większa złość. Spojrzała na niego badawczo, po czym odparła spokojnie.

- Przykro mi, ale my się chyba nie znamy, więc nie miałam potrzeby się odzywać – ścisnęła mocniej dłoń Pottera i odwróciła się do niego plecami. Draco zazgrzytał zębami i szybkim krokiem do niej doszedł. Chwycił ją za ramię i brutalnie obrócił w swoją stronę.

- Zabieraj łapy! – warknęła i z całej siły uderzyła go w tors, by go odepchnąć. Jednak Draco był zbyt silny.

- Słuchaj no, Granger – syknął, a jego ręce mocniej zacisnęło się na jej ramieniu. – Nie miałaś prawa wyjeżdżać nic mi o tym nie mówiąc…

Hermiona syknęła z bólu, bo jego uścisk był niezwykle mocny.

- Draco, zostaw ją – Harry z groźną miną szarpnął jego rękę tym samym uwalniając Hermionę. Młody arystokrata odwrócił się wyraźnie wściekły i podszedł do barku z alkoholem.

- I znów pije, gdy coś go zdenerwuje – spostrzegła dziewczyna, a Harry kiwnął głową.

- Dokładnie od 15 sierpnia. Wtedy, kiedy wyjechałaś – oznajmił.

- Pamięta datę? – zdziwiła się.

- Przez cały czas.

            Nie odezwał się już więcej. Ona też wolała już o nic nie pytać. Zerknęła na swoje ramię, na którym odciśnięty był uścisk Malfoya. Miała nadzieję, że nie dojdzie już do żadnego spotkania z nim podczas wesela. Kiedy to się skończy znów wyjedzie. I już nigdy go nie zobaczy.

            Odgłosy śmiechu i podnieconych głosów dobiegały ze stolika trojga najlepszych przyjaciół. Ginny również chciała z nimi posiedzieć, ale cały czas musiała tańczyć i rozmawiać z gośćmi. I oczywiście swoim nowym mężem. Blaise zawsze był zadowolony, ale teraz przekroczył swoje możliwości. Przypomniała sobie jak dogryzał Ginny z przezwiskiem „Wiewióra” i ponownie, chyba z tysięczny raz się uśmiechnęła. Piła szampana i rozmawiała z Ronem oraz Harrym o ich życiu. Ron na razie nie planował ślubu z Clemense. Zajmowali się swoją karierą. Ron jako auror w ministerstwie, a Clemense jako pielęgniarka w szpitalu Morgany, gdzie były o wiele poważniejsze problemy niż fasolka wszystkich smaków w nosie jakiegoś dziwaka. Natomiast Harry całkowicie oddawał się swojej karierze również jako auror.

- Masz na oku jakąś dziewczynę, czy na razie o tym nie myślisz? – spytała go przyjaciółka i zamoczyła usta w szampanie.

- To znaczy… jest taka jedna – zaczerwienił się lekko. Hermiona uznała to za urocze.

- Co to za szczęściara? – zaintrygowała się.

- Eee… no, tego… - zawahał się przez chwilę czarnowłosy, a Ron wyszczerzył zęby.

- Wyduś to z siebie, stary – szurnął go łokciem.

- Melodia – wypalił, czerwieniejąc na twarzy. Hermiona zakrztusiła się szampanem, ale szybko się zrehabilitowała.

- Poważnie? – uśmiechnęła się. – Co u niej? – spytała. W siódmej klasie nawiązała całkiem fajny kontakt z leśną elfką.

- Mieszka w takim lesie we wspólnocie z naturą oraz zwierzętami – odpowiedział czarnowłosy.

- Harry co tydzień chodzi sobie na poranny spacer po lesie, ale wraca wieczorami, Herm – powiedział Ron i spojrzał znacząco na Hermionę. Nagle ktoś nachylił się nad nią. Miała przed sobą rozradowanego Blaisea.

- Zatańczysz?

- Z wielką chęcią – chłopak wziął jej dłoń i po chwili oboje wesoło bawili się na przyjęciu. Hermiona nawet nie pamiętała, ile godzin spędziła na parkiecie z przeróżnymi osobami. Wydawało jej się, że obtańczyła wszystkich kawalerów z wyjątkiem tego jednego, wiadomego. I właśnie wtedy, kiedy goście krzyknęli „odbijany”, trafiła w czyjeś niezwykle mocne ramiona.

            Po jego pierwszym spotkaniu Granger po tak długim czasie nie mógł się otrząsnąć. Oczywiście musiał zatopić swoje myśli w alkoholu. Robił tak prawie codziennie. Codziennie od 15 sierpnia, kiedy to Blaise powiedział mu, że zastał zapłakaną Ginny z listem pożegnalnym w ręce. Draco nigdy sobie tego nie wybaczył, że nie wytłumaczył Granger wszystkiego. On po prostu nie mógł zrezygnować z tradycji. Ona była jego przeznaczeniem. Jedynym sposobem na rozstanie była zdrada obydwu stron i przyznanie się do niej przed swoim partnerem. Draco nie zdradził… no właśnie. Astorii? Nie, gdyby tutaj chodziło o nią to z przyjemnością by ją zdradził. Tutaj chodziło o zdradzenie Hermiony. A kiedy wyjechała nie miał ochoty patrzeć na inną. Po ślubie z Astorią nawet nie miał z nią nocy poślubnej. Także nie było szans. Astoria nigdy, by go nie zdradziła. Cieszyła się jak idiotka, bo w końcu osiągnęła swój cel. Zdobyła go.

            Draco jednak nie miał zamiaru źle się bawić na imprezie kumpla. Zdążył już zrobić z nim parę śmiesznych żartów i wygłupów oraz zatańczyć z dziewczynami. Właśnie trwała jakaś głupia, mugolska zabawa polegająca na „odbijaniu” sobie partnera i tańczenia z innym, kiedy nagle w jego ramiona nie wpadł nikt inny jak…

- No proszę, ponownie się spotykamy, nieznajoma – uśmiechnął się wrednie na widok jej przestraszonej miny. – Chyba teraz już powinnaś mnie pamiętać?

- Och, pamiętam nawet za bardzo – syknęła wściekle.

- Dlaczego wyjechałaś i nic nie powiedziałaś? – spytał twardo. Złapał Hermionę za udo i przyciągnął do siebie

- To dlaczego ty nic mi nie powiedziałeś o tym, że nie znalazłeś rozwiązania, by nie poślubić Greengrass?… a teraz raczej Astorii Malfoy – warknęła.

- Bo rozwiązanie tego związku w moim przypadku jest niemożliwe.

- Nie musiałeś jednak kłamać mi, że wszystko będzie dobrze i dawać złudnych nadziei. W końcu przyznałeś się, że szlamy zawsze będą dla ciebie nikim – odepchnęła go od siebie i ruszyła szybkim krokiem na tyły ogrodu. Jak się spodziewała, Draco poszedł za nią. Nie zmienił się najwidoczniej ani trochę. Zatrzymał ją łapiąc za ramię. Teraz jednak trochę delikatniej, ale wciąż stanowczo.

- A ty powinnaś była powiedzieć mi od razu o dziecku.

W jej oczach zalśniły łzy.

- Nawet nie wspominaj o Scarlet – syknęła.

- Urodziła nam się córka, a ty nic o tym nie wspomniałaś?

- To nie jest twoje dziecko – warknęła.

- Gdzie ona jest? – Draco patrzył się na nią z nienawiścią i bólem w szarych tęczówkach.

- Nigdy ci tego nie powiem.

Uchwyt na jej ramieniu wzmocnił się, a Hermiona skrzywiła się z bólu.

- Mam prawo zobaczyć moje dziecko.

- Nie nadajesz się na ojca.

- I co? Co jej powiesz, kiedy spyta się o tatę? – w jego głosie brzmiała ironia.

- Scarlet wie, kto jest jej drugim rodzicem.

- Niby jak?

- Nie jesteś ostatnim mężczyzną w moim życiu – w jej głosie było mnóstwo jadu. Draco przyciągnął ją do siebie. Miał ochotę zrobić jej krzywdę. Ta kobieta pozwoliła sobie na zbyt wiele. Wyjechała i nie pozwoliła mu zobaczyć się z dzieckiem. To ON był ojcem, a nie jakiś nowy mężczyzna Hermiony.

- Gdybyś wtedy tak nie krzyczał i tak mnie nie przestraszył, to nie wybiegłabym z domu. – odezwała się cicho, a ich oddechy splatały się ze sobą. Ich ciała stykały się. – Gdyby to się nie wydarzyło, może wciąż byłoby dobrze.

- Wtedy nie panowałem nad sobą. – próbował się tłumaczyć, ale wiedział, że to jego wina. Wtedy, kiedy dowiedział się prawdy, zachowywał się karygodnie. Gdyby mógł cofnąć czas, nigdy by się tak nie zachował. Nigdy nie wypowiedziałby w jej stronę takich słów. Dziewczyna prychnęła.

- Na dodatek, kiedy zapadłam w śpiączkę, nie pojawiłeś się podobno ani razu. Nie było cię przy mnie, kiedy się zbudziłam…

- Byłem codziennie. Dzień i noc błagałem, byś się zbudziła. Nie wiedziałem, co robić. Powiedzieli mi, że możesz się nie obudzić - wyjąkał.

- Dlatego porzuciłeś mnie i odszedłeś jak zwykły tchórz. Wziąłeś ślub, nie mając odwagi przeciwstawić się matce! – jego uścisk stał się o wiele mocniejszy, ale nie pokazała po sobie tego jak wiele sprawiał jej bólu.

- Nie jestem tchórzem – wycedził cicho przez zęby. Czuła, że niedługo wybuchnie, i że Draco już nie będzie panować nad sobą.

- Po prostu mnie wykorzystałeś, by umilić sobie dni przed ślubem z tą wiedźmą. Niby po co zabrałeś mnie na te głupie wakacje?  – wyrwała mu się, ale nie odeszła. Draco pokręcił głową wściekły. Nie myśląc nad tym, co robi przyciągnął ją do siebie i pocałował. Nie trwało to jednak nawet trzy sekundy. Hermiona odepchnęła go z całej siły i odsunęła się.

- Nie dotykaj mnie. Nigdy. Więcej. Myślisz, że zdołasz coś jednym pocałunkiem? – powiedziała cicho z groźbą w głosie. Zachód słońca oświetlił ich twarze rzucając ciepłe, pomarańczowe cienie.

- Dlaczego nie możemy zacząć od nowa?! – krzyknął. – Dlaczego nie chcesz dać nam szansy?!

- Do cholery Draco, ja nie chcę dawać nam żadnej szansy! Nie chcę już cierpieć! Przez te dwa lata wiodłam okropne życie, ale los w końcu się do mnie uśmiechnął! – wykrzyczała mu rozpaczliwie w twarz. – Dlatego odczep się ode mnie i sam zacznij sobie układać życie, bo nie uda ci się zniszczyć tego, co zbudowałam. – spojrzała mu twardo w oczy.  

- Jak mogę zacząć sobie układać życie, skoro ty już dawno stałaś się jego częścią? – wysyczał groźnie.

Roześmiała się, ale w jej głosie nie było nawet nutki wesołości. Te słowa bardzo dziwnie na nią działały. Wiedziała, że jeśli tak dłużej będzie, jeśli będzie ciągnąć to w nieskończoność, to rany otworzą się na nowo ze zdwojoną siłą.

- Nie bądź dzieckiem – zatopiła się w tych szarych tęczówkach, które pokochała jako pierwsze.

- Kobiety zastąpił mi alkohol – odparł jakby nie usłyszał tego, co do niego powiedziała. – Nie ruszę żadnej, tylko ciebie.

Uśmiechnęła się ironicznie.

- Do końca życia raczej nie wytrzymasz. Znam cię – pokręciła głową nad jego słowami.

I nic więcej nie mówiąc zostawiła go samego. Odprowadził ją wzrokiem dopóki nie zniknęła mu w tłumie. Po raz pierwszy zaczął się zastanawiać, czy jest jakikolwiek sens w staraniu się o nią. Dlaczego nie jest lepiej zapomnieć?

Szybko znalazł odpowiedź.

Tutaj chodziło o Granger. O kobietę, której pierwszy raz oddał swoje serce. Nawet jeśli już jej nigdy nie zobaczy, a ona ułoży sobie życie i założy rodzinę z dala od niego, to nigdy nie zapomni tego, że to jej po raz pierwszy obiecywał. Nie Astorii. Wraz z tą obietnicą wiedział, że pozostanie wierny tej jednej kobiecie. Żadnej innej. Tylko Hermionie. Jego Hermionie.

~~~~~~~~~~~~~~

Witam na nowym blogu, z pierwszym, nowym rozdziałem :) Jest on krótszy, niż będą pozostałe notki, ale nie chciałam zaczynać bloga jakimś wypracowaniem. „Wspomnienia przeszłości” są wspomnieniami Hermiony 2 lata po jej wyjeździe, ale akcja ogólnie będzie się dziać 5 lat później. Myślę, że nowy rozdział pojawi się jakoś tak 3-4 dni po tym.

Ściskam

Sheireen ♥