Historia Draco

            Draco jak zwykle wrócił do domu w podłym nastroju. Przez tyle lat pragnął się wyrwać z Malfoy Manor, ale nie mógł zostawić całego spadku jaki zostawiła mu matka dokładnie cztery lata temu. Miała ona służyć także jego rodzinie. Której w pewnym sensie nie miał. Stracił już wszystkich. Miał szczęście, że wciąż miał przy sobie Blaise’a, Ginny i ich malutką córkę, która była wręcz oczkiem w głowie jego przyjaciela. Jak się spodziewał Blaise był niezwykle zabawnym ojcem i poświęcał mnóstwo czasu czarnowłosej Agnes. Draco również lubił tę małą. W głębi duszy przyznał, że chciałby już założyć rodzinę. Ale na pewno nie z Astorią, która doprowadzała go do białej gorączki.

            Astoria nie zmieniła się wiele. Przez całe pięć lat od ślubu wydawała jego pieniądze. Nie przeszkadzało mu to, dopóki nie zaczęła zmieniać wnętrza jego rodzinnego domu. Chciała go upodobnić do jakiegoś pałacu dla ślicznych panienek. Nie dał sobie wejść na głowę. Dlatego jego żona ograniczała się do wydawania pieniędzy wyłącznie na potrzeby swojej własnej osoby. Ciuchy, kosmetyczka, Spa. Nie przeszkadzało mu to. Miał mnóstwo pieniędzy. Zresztą Astoria wybierając się ze swoimi sztucznymi przyjaciółkami zostawiała cały wolny dom, aż do późnej nocy.

            Natomiast Draco od pięciu lat bez przerwy pracował. Praca, praca i jeszcze więcej obowiązków. Ona jedyna potrafiła skupić jego ponure myśli na czymś innym. Zajmował naprawdę szanowane stanowisko, a każdy na jego widok drżał. Ci wszyscy czarodzieje… byli beznadziejni. Odkąd Granger wyjechała powoli znów się zatracał i stawał taki sam jak kiedyś. Chyba nawet jeszcze gorszy, bo smak gorzkiej porażki jaką poniósł walcząc z przeznaczeniem wciąż nie mógł zniknąć. Prawda była taka, że normalną rozmowę, która nie ograniczałaby się tylko do tematów pracy, mógł przeprowadzić zaledwie z Blaisem, Potterem oraz Teodorem, który niedawno wrócił, kiedy dowiedział się, że jego rodzice umarli na ciężką chorobę. Wybaczyli sobie dawną nienawiść i stali się dobrymi kumplami jak kiedyś, przed wojną.

            Otworzył drzwi domowe i wszedł do środka. Wreszcie cisza i spokój. Zdjął marynarkę od garnituru i poluzował krawat. Głupie wdzianko, które musiał zakładać do pracy. Wszedł do salonu, gdzie siedziała Astoria, przeglądając pisemko dla czarownic i paląc papierosa. Kiedy pojawił się w drzwiach zrobiła wielkie oczy. Odrzuciła gazetę w kąt i zgasiła szybko papierosa.

- Draco! – zarzuciła mu się na ramiona i pocałowała mocno. Draco przeklinał się w myślach, dlaczego nie wziął drugiej zmiany na swoje i tak już zawalone obowiązkami barki. Długonoga brunetka zaczęła masować jego spięte mięśnie

- Przepracowujesz się – powiedziała cicho. – W ogóle nie spędzamy ze sobą czasu. Już nawet nie pamiętam, kiedy gdzieś razem wyszliśmy. Tym bardziej nie pamiętam, kiedy ostatni raz ze sobą spaliśmy.

Draco bez słowa wyswobodził się z ramion żony i usiadł wygodnie w fotelu, by po chwili zapalić papierosa. Wyszedł na skąpany w letnich promieniach słonecznych balkon z widokiem na ogród. Prawda była taka, że nie potrzebował nigdzie wychodzić z Astorią. Owszem, czasami była w porządku, kiedy nie miała swoich humorów. Wtedy decydował się poświęcać swój dzień żonie. Na drugi dzień, kiedy myślała, że już udało jej się jakoś opleść go wokół palca, wszystko wracało do normy. Czasami robiło mu się jej szkoda, bo niekiedy wdawał się jak niegdyś w nieliczne romanse z innymi kobietami, ale wiedział, że jeśli chce się od niej uwolnić, to musi to zrobić. A nawet wygarnął jej, że ją zdradził. Płakała całą noc. Niestety Astoria była niezwykle mściwą osobą. Na drugi dzień jego kochanka przyszła do pracy z paskudną blizną na policzku.

- Jeśli nie pokochasz mnie, nie pokochasz żadnej – usłyszał wtedy wściekły głos Astorii.

Astoria popatrzyła na niego z wielką tęsknotą. Kiedy w siódmej klasie dostała list od matki z wiadomością, że zostanie żoną Dracona, była najszczęśliwszą kobietą na ziemi. Ona pragnęła go zdobyć. Pragnęła z nim być. Z czasem nauczyła się go jako tako kochać i oczekiwała tego od niego, ale nie doczekała się. Przez pełne pięć lat. On jej nigdy nie pokochał. Spędzał z nią dzień i noc, ale kiedy mu się znudziła, szukał sobie inne kochanki. Wiedziała, że jedyną kobietą jaką kiedykolwiek pokochał była ta cała Granger. Podobno ostatni raz widzieli się na ślubie Diabła z tą Weasley. Ona na niego nie poszła. Nie lubiła takiego beznadziejnego towarzystwa.

Wszystko wszystkim była kobietą i istotą ludzką. Potrzebowała miłości. Prawdziwej miłości. Dlatego od jakiegoś roku zaczęła spotykać się z innymi mężczyznami. Kiedy to robiła, na nowo czuła się taka kobieca i odzyskiwała wiarę w swoje możliwości. Może nie działała na swojego męża, ale bez problemu umiała uwieść innych czarodziei. Trzymała jednak to wszystko w tajemnicy przed nim. Nie chciała, by się dowiedział. A właściwie nie chciała, by dowiedział się tego, że znalazła kogoś, na kogo widok jej serce szalało z radości i oblewało się przyjemnym ciepłem. Zakochała się. Od sześciu miesięcy regularnie się spotykali. Był cudzoziemcem i nie wiedział, że jest zamężna. Zamierzała powiedzieć mu to po pewnym czasie, kiedy będzie pewna, że chce z nim być. Minęło już sześć miesięcy odkąd się ze sobą na poważnie spotykali.

- Jak w pracy?- spytała Dracona, który dokańczał właśnie papierosa. Pamiętała jak Draco pierwszy raz zapalił. Uzależnił się tylko i wyłącznie dlatego, że i ona paliła.

- Jak zwykle to samo. Urywanie głowy, setki tępych pracowników, którzy proszą o porady… Mnóstwo zaplanowanych wyjazdów poza kraj.

- Kiedy wyjeżdżasz? – dopytywała się.

- Kolejny wyjazd mam za dwa dni.

- A gdzie?

Draco powoli zaczął się denerwować. Czy ona zawsze musi zadawać tak dużo pytań? Nie wystarczy jej to, że wyjeżdża?

- Hollywood.

Astoria klasnęła w dłonie.

- Och, cudownie! Zabierz mnie ze sobą, proszę, proszę, pro…

- Nie ma mowy. To polecenie służbowe. Mam nawiązać kontakty z czarodziejami z tamtych okolic oraz podpisać jakiś dokument z tamtejszym Ministrem. Jest mnóstwo ważnych osobistości, które opłacałoby się poznać.

- Dracoooo – narzekała dziewczyna. – Ważne, sławne osobistości z kolorowych pism dla czarownic! Proszę, zabierz mnie! – nalegała niemal płaczliwie, ale na nim nie zrobiło to wrażenia.

- Powiedziałem nie i tyle – warknął i rzucił zgaszony niedopałek na balkon. Był pewien, że jego skrzat to posprząta w nocy.

Wszedł do domu, zostawiając kobietę w tyle. Astoria czasami była jak dziecko. Dawał jej pieniądze, by zostawiła go w spokoju, ale i tak mało co ta metoda zdziałała. Teraz chciała jechać z nim jeszcze do Hollywood! Nie miał największej ochoty tam wyjeżdżać. Niby jakie sławy mógłby tam poznać? No cóż, skoro Minister Magii tak uważał, to raczej nie mógł się mylić. Zresztą nigdy nie jest za mało znajomości. Zawsze mógłby wykorzystać to dla własnych celów.

Poszedł do swojej wielkiej sypialni. Nie spał razem z żoną. Mieli oddzielne pokoje. Jego sypialnia utrzymana była w takich samych kolorach co jego prywatne dormitorium w Hogwarcie. Zawsze przywoływała na myśl stare wspomnienia. Wiedział, że jest głupcem. Sam zadawał sobie ból, chcąc wszędzie widzieć Hermionę, ale nie potrafił inaczej. Zastanawiał się, gdzie ona może być. Przeszukał już tyle krajów. Dla niej. Wszystko po to, by ją odnaleźć. Ale ona dosłownie rozpłynęła się w powietrzu. Nie miał o niej żadnych wiadomości. Nigdy nie dostał żadnego listu. Wiedział, że koresponduje ona z Ginny, ale nigdy Blaiseowi nie udało się wyciągnąć informacji od swojej żony.

 Ginny gdy tylko dostawała list, czytała go i chowała w schowku, który mogła otworzyć tylko i wyłącznie ona. Draco mimo iż normalnie z nią rozmawiał, nie mógł nie zauważyć tego jak Ginny czasami zerka na niego niechętnie. Zawsze wtedy, kiedy podobno dostawała list od Granger. Był tak cholernie ciekawy, co ona teraz robi, czy założyła rodzinę i czy jest szczęśliwa. Kiedy zwykł o tym myśleć czuł jak jego żołądek zaciska się mocno, a serce wypełnia zazdrość i wrogość. Wyjechała nic nie mówiąc. Nie miała takiego prawa. Byli parą, planowali wspólne życie, a ona tak po prostu zniknęła. Owszem, wziął z Astorią ślub, ale mówił jej przecież w szkole, że to będzie konieczne.

Granger zawsze się obrażała. Myślał, że po paru dniach wróci i porozmawiają. Jednak przeliczył się. Dni mijały. Wtedy Blaise powiadomił go, że Ginny dostała list. Hermiona wyjechała. Nie miała zamiaru wracać. Chciała oderwać się od wszystkich bolesnych wspomnień i zapomnieć o upokorzeniu. Kiedy stracił już wszelką nadzieję po dwóch latach, ona pojawiła się. Znikąd, tak po prostu. Pamiętał do tej pory jak nim wstrząsnął jej widok. Po ślubie Zabinich chciał z nią pogadać. Hermiona na drugi dzień wyjechała.

Dni…

Tygodnie…

Miesiące…

Lata.

Pięć lat. Dokładnie 15 sierpnia. Nie potrafił zapomnieć tej daty. 15 sierpnia po raz pierwszy zniknęła, a później znów pojawiła się w lecie. Dlatego też każdego lata miał nadzieję, że przypadkowo na ulicy ujrzy ją ponownie.

            Spojrzał na swoje zmęczone odbicie. Coraz częściej zamiast siebie widział ojca. Nienawidził go. Nie chciał go widzieć. Nie chodziło tu o wygląd, ale odbicie jego duszy. Podły egoista. Ma żonę, ale nie kocha jej. Przymusowe małżeństwo. Coraz częściej znajdował sobie nowe kobiety. Czuł się podle. Hermiona go znała i wiedziała, że tak będzie. Przypomniały mu się jej słowa.

„- Kobiety zastąpił mi alkohol – odparł. – Nie ruszę żadnej, tylko ciebie.

Uśmiechnęła się ironicznie.

- Do końca życia raczej nie wytrzymasz. Znam cię – spojrzała mu prosto w oczy.”

„– Najlepiej daj sobie spokój i ułóż to cholerne życie, bo ja już powoli je zdążyłam układać. I nikt, nawet ty, nie zniszczy tego, co zbudowałam.”

            Ona już wtedy powoli budowała własne życie. Już wtedy miała faceta. Może zaledwie jakiś rok później wzięli ślub, a teraz siedzi w swoim rodzinnym domu z najbliższymi jej osobami. Nie pamiętając o swoich przyjaciołach. Zapominając o nim. I na dodatek ich dziecko, które nie wiedziało o istnieniu swojego prawdziwego ojca. Podobno miał dziewczynkę. Malutką, pięcioletnią Scarlett.

Przynajmniej on nie miał dziecka z Astorią. Kiedyś Astoria cały czas go katowała, gadając o tym, że chce mieć dziecko i stworzyć rodzinę. Na szczęście to było kiedyś. To dziwne, ale zdał sobie sprawę, że od jakiejś połowy roku Astoria nie była taka uparta i uciążliwa. Nie narzucała mu się tak bardzo. Westchnął ciężko. Może gdyby nie nakrzyczał tak na Hermionę, kiedy dowiedział się, że zataiła przed nim prawdę o dziecku, to wszystko byłoby dobrze i teraz wciąż byłby Draconem Malfoyem, którego pokochała Hermiona. Może siedzieliby teraz w rodzinnym, przytulnym domku i mieli dzieci.

Draco stawał się sobą zawsze wtedy, kiedy był w towarzystwie przyjaciół. Czasami czuł się jakby te dawne lata wróciły. Poczuł więc szczęście, bo wybierał się dzisiaj do Blaisea. Podobno miał mu coś ciekawego do powiedzenia. Zastanawiał się, czy aby na pewno. Czasami jego kumpel miał mu coś ważnego i interesującego do powiedzenia, a czasami było to „Właśnie zabiłem komara, posiedź ze mną, bo mi się nudzi.” Zupełnie jak duże dziecko. Przynajmniej on się nie zmienił. Utrzymywał go w pewności, że świat, w którym żył pięć lat temu nie był tylko jakąś cudowną fantazją.

            Teleportował się pod dom Blaise’a i zapukał do drzwi. Ledwo to zrobił, a już otworzył mu jego przyjaciel. Wyglądał na zadowolonego i zaintrygowanego. Draco wszedł do środka i usiadł na kanapie w kolorowym pokoju. Doskonale pamiętał to wydarzenie, kiedy wpadł do tego pomieszczenia i dowiedział się od Ginny, że Hermiona wyjechała.

- Gdzie Ginny i Agnes? – spytał Draco, kiedy Blaise ledwo wszedł do pokoju.

- I właśnie o to mi chodzi – odpowiedział mu niejasno przyjaciel. – Dzisiaj Ginny wyjechała z kraju.

- Pokłóciliście się? – zdziwił się Draco. To było dość nietypowe, zwłaszcza, że państwo Zabini w ogóle się nie kłócili. Rzadko kiedy zdarzały im się pojedyncze kłótnie.

- Absolutnie nie. Rzecz w tym, że wiem, do kogo prawdopodobnie wyjechała – czarnoskóry spojrzał na niego sugestywnie, mając nadzieję, że blondyn się domyśli, o co mu chodzi.

- Do kogo? – spytał mężczyzna, a Blaiseowi ręce opadły.

- Człowieku, a do kogo mogła wyjechać Ginny nic mi o tym nie mówiąc? – spytał zrezygnowanym tonem.

- Mnie się pytasz? Jej się spytaj. – wzruszył ramionami Draco. Zupełnie nie wiedział, co Blaise ma na myśli.

- Ty zawsze będziesz głąbem – przyjaciel podniósł oczy ku niebu i pokręcił z niedowierzaniem głową nad głupotą kumpla. – Ginny wyjechała do Hermiony.

Draco aż się wyprostował. Ginny wyjechała do Hermiony? Może jest jakaś nadzieja na to, że w końcu dowie się, gdzie kobieta wyjechała?

- Gdzie wyjechała? – w jego głosie słychać było niezmierne zainteresowanie.

- No właśnie nie wiem. – ton Diabła mógł odebrać nadzieję nawet najbardziej zapalonemu człowiekowi, ale nie Malfoyowi. Dla niego to zbyt wiele znaczyło. Jako głupi szczeniak powiedział Hermionie, że nie wyszedł za nią, bo ona zawsze była i będzie dla niego szlamą. Jakże głupi był. Jedno słowo i wszystko przepadło na długie pięć lat. Możliwe, że teraz im się uda. Może w końcu znajdzie jakikolwiek ślad.

- Ale podsłuchałem jak Ginny mówiła coś o Ameryce. Prawdopodobnie zamawiała bilety, ale nie wiem dokładnie dokąd.

- Jadę do Hollywood za dwa dni w sprawie pracy – w Malfoya wstąpił nowy duch. A może w Ameryce trafi na jakikolwiek ślad Hermiony? Może kobieta pracuje w Ministerstwie, do którego on się udaje?

- Zawsze warto będzie poszukać śladów. – odparł Blaise i spojrzał na Malfoya dziwnie.

- Co się tak gapisz? – skrzywił się.

- Zastanawiam się, jak to możliwe, że potrafisz kochać tyle lat.

Draco zdał sobie sprawę, że nie potrafi odpowiedzieć na to pytanie nawet sobie.

            - Nie mam pojęcia, dlaczego w ogóle ze mną idziesz – mruknął po raz kolejny Draco, kiedy przechodzili korytarzami Ministerstwa Magii. Właśnie wychodził z pracy, kiedy nagle niewiadomo skąd pojawił się jego szurnięty kumpel.

- Ja też nie mogę zostawić Ginny samej, kiedy ty i Hermiona będziecie się bić, by w końcu do siebie wrócić – odpowiedział Blaise, który jak zwykle był w doskonałym humorze.

- Ile dni urlopu masz?

- Trzy tygodnie.

- Super – mruknął Draco. – Kiedy ja będę pracować, ty będziesz grzać swoje dupsko na słońcu, siedząc na plaży.

- To będziesz się opalać razem ze mną. Plaża nudystów zawsze mnie korciła – nawijał, a jego usta rozciągnęły się w szerokim uśmiechu.

- Ty tak serio? – Draco spojrzał na przyjaciela dziwnie.

- No oczywiście, mój dzióbasku – powiedział donośnie Blaise. Parę osób w Ministerstwie popatrzyło na nich dziwnie.

- Możesz się zamknąć i nie gadać takich rzeczy w moim miejscu pracy? Ja nie chcę być brany za…

- Ależ po co się ukrywać – wtrącił się Blaise, doskonale się bawiąc. – Wybij sobie tę laskę z głowy, masz obok siebie atrakcyjnego mężczyznę! – wykrzyczał z wyrzutem. Draco mimowolnie się roześmiał, ale szybko spoważniał, widząc jak spojrzała się na niego pewna, starsza czarownica.

- Dobra, a teraz się zamknij jeśli chcesz ze mną jechać.

Najwidoczniej Diabeł posłuchał, bo kiedy się teleportowali wciąż milczał, ale uśmiechał się widocznie z czegoś zadowolony.

            W końcu byli na miejscu. Wielki napis „Hollywood” powitał ich na wzgórzu, kiedy wyszli z ciemnej uliczki, na którą się teleportowali. Teleportacja na długie dystans zwykle była bardzo męcząca, ale kiedy tylko zobaczyli widok jaki ich otacza, od razu zapomnieli o wszelkich potrzebach. Fontanny, kolorowe kwiaty, urocze kawiarenki oraz drogie samochody. Draco pomyślał o Hermionie i zastanowił się, czy ona rzeczywiście mogłaby mieszkać w tym mieście. To jakoś do niej nie pasowało, ale może właśnie dlatego tutaj się odcięła od całego świata? Może myślała, że nikt jej tutaj nie będzie szukać?

            Większość czasu spędzili na zapoznawaniu się z terenem. Blaise za wszelką cenę chciał odnaleźć Ginny, co prawdopodobnie wiązało się też odnalezieniem Hermiony. Szczególnie Draco miał taką nadzieję. Chociaż… jakby wyglądało ich spotkanie? I jak wygląda jego córka? Miał nadzieję, że Hermiona da mu dojść do głosu, tylko gdzie ona była? Przecież nie musiała mieszkać wcale w Hollywood. A Ameryka była wielka. Jeśli jednak tutaj mieszka, nie spocznie póki jej nie znajdzie i nie zacznie walczyć o swoje. Jeśli nawet nie odzyska Hermiony, to ma prawo do opieki i widywanie się z Scarlett.

Swoją drogą skąd Hermiona wiedziała, że bardzo podoba mu się to damskie imię? Może wybrała je przypadkowo? I w ogóle co za głupie myśli kłębią mu się w głowie?

- Najlepiej teleportujmy się już do mojego wynajętego mieszkania, bo zaczyna mnie boleć głowa od tego wszystkiego – powiedział do Blaise’a, który z zafascynowaniem gapił się na przejeżdżające samochody. Siedzieli właśnie w jakimś oszklonym barze.

- Muszę kiedyś się nauczyć tym jeździć – mruknął, a Draco westchnął zniecierpliwiony.

- Diable, rusz swoje cztery litery i idziemy.

- No dlaczego taki jesteś? – spytał z miną naburmuszonego dziecka, z niechęcią odrywając wzrok od nowiusieńkiego Porsche.

- Jaki? – warknął.

- No właśnie taki. Daj mi się nacieszyć. Skoro Ginny sobie pojechała, to pewnie robi co chce, więc i ja korzystam z życia.

- Jak chcesz, ja zobaczę to mieszkanie, które mi przyznali.

- A idź sobie. Po co czekać na kumpla – Blaise wzruszył ramionami wyraźnie obrażony.

- Tylko później się nie zgub – Draco uśmiechnął się szyderczo. – Przecież nie wiesz, gdzie jest to mieszkanie.

            I nic więcej nie dodając wyszedł z baru. Nie minęło dziesięć sekund, a pojawił się obok niego Blaise.

- Będziesz coś chciał – burknął.

- Straszne – zironizował Draco.

- Żebyś wiedział. Okazuje się, że wcale nie jesteś facetem.

- Że niby ja? To ty zachowujesz się jak dziecko, Blaise.

- Ja jestem mężczyzną. Jakiego faceta nie zainteresowałyby takie maszyny jak te samochody? – spytał z pretensją.

- Sorry, stary, ale teraz w mojej głowie siedzi myśl jak odnaleźć Ginny. I tą jej wredną przyjaciółkę Granger.

- To nie nowość. Myślisz o tym prawie codziennie przez pięć lat.

Draco spojrzał na niego wrednie, ale nic nie powiedział. Znaleźli jakiś ciemny zaułek i teleportowali się z cichym pyknięciem.

            Ministerstwo Magii w Los Angeles było ogromne i pełne luksusów. Nie mogło się równać z ministerstwem u nich w Londynie. Tutaj aż chciało się pracować. Oczywiście tak wielkim miejscem musiał kierować idiota. Minister Magii okazał się być mężczyzną, który nie ma pojęcia o zarządzaniu czarodziejami. Wszystko robił za niego jego prawa ręka. Nic więc dziwnego, że Minister Magii Hollywood szybko podpisał papiery od nieznajomego urzędnika z innego kraju. Oczywiście nie przeszkadzało to Draconowi. Jego szef mówił, że może to zająć mnóstwo czasu, aż ludzie stąd wejdą z nimi w przyjacielskie kontakty. Właściwie to miał już to załatwione. Miał cały czas wykorzystać na wypoczynku w Hollywood zamiast uganiać się za sprawami z pracy. Oczywiście mógł wrócić od razu do Londynu, ale kto normalny odmówiłby sobie dwa tygodnie darmowego pobytu w Hollywood?

             Draco wrócił do wynajętego mieszkania w apartamencie. Było to nowoczesne, luksusowe wnętrze. Nic mu tutaj nie brakowało. Najwidoczniej był niezwykle szanowany w pracy, skoro dawali mu takie luksusy za darmo. Wszedł do pokoju gościnnego, które miało wielkie okno na ocean i plażę i padł na kanapę. W końcu spokój, cisza i…

- Smoku, nie zgadniesz, gdzie dzisiaj idziemy i to dzięki mnie! – do pokoju wpadł rozentuzjazmowany Blaise.

A było tak pięknie.

- No pochwal się, co znów zrobiłeś – Draco odezwał się, nawet na niego nie patrząc.

- Kupiłem bilety na ekskluzywny występ kobiet.

- Masz żonę – odparł od razu.

- No wiem, ale żyje się tylko raz, nie daj się prosić i urozmaićmy jakoś ten wieczór.

Draco spojrzał na przyjaciela trzymającego dwa bilety w ręku i uśmiechnął się.

- Dobra, ale jak Ginny się dowie, to masz mnie w to nie wrabiać.

Blaise zawył ze szczęścia i krzyknął.

- Draco Malfoy i Blaise Zabini przybywają, piękne panie!

             Hermiona i Ginny wysiadły z samochodu przed wysokim budynkiem. Noc była piękna, a niebo miało kolor aksamitnego granatu. Hermiona weszła do środka i udała się do pokoju dla artystów. Dzisiaj miała śpiewać po występie burlesek. Przyjęła zaproszenie tylko dlatego, żeby cokolwiek innego zrobić w swoim monotonnym życiu niż tylko siedzenie w nocy w domu. Jak zwykle się stresowała, jednak teraz o wiele bardziej. Teraz śpiewała przed gronem mężczyzn z „wyższych sfer”. Cieszyła się, że Ginny będzie ją wspierać, obserwując występ zza sceny.

            Siadła przed lustrem i spojrzała na swoje odbicie. Była zwykłą kobietą. Nie chciała być sławna ani rozpoznawalna dlatego zawsze podczas występów się przebierała. Wiedziała, że nie miałaby życia, gdyby pokazała swoją prawdziwą twarz. I tak już czasami ludzie ją zaczepiali na ulicy. Była też znana jako partnerka Andrew.

            Machnęła różdżką, a jej włosy przefarbowały się na blond, układając w piękne fale. Następnie wzięła się za makijaż. Elegancki z klasą, ale jednocześnie seksowny, by kusić spojrzeniem. Tego tutaj od niej oczekiwali, wiedziała o tym.

- Wciąż nie mogę uwierzyć w to, że ty naprawdę robisz takie rzeczy – powiedziała cicho Ginny, patrząc na Hermionę, która nałożyła koktajlową, błyszczącą sukienkę.

- Wiem, Ginny, ale zrozum, że to jest jedyną rzeczą, która oddziela mnie od zanudzenia się w domu.

- Andrew wie o dzisiejszym występnie?

- Tak, będzie na nim – rozpromieniła się, a jej policzki przybrały różany odcień. Nałożyła czarne, aksamitne rękawiczki i poprawiła ostatni raz swój wygląd.

- Hermiono, mogę wiedzieć, dlaczego tak zwlekacie ze ślubem? – spytała znienacka Ginny. Nie żeby chciała tego ślubu, bo jako przyjaciółka Hermiony wiedziała, że kobieta męczy się w tym życiu. Nie miała pojęcia jak bardzo udany jest ich związek, ale Hermiona wyglądała tak jakby… jakby naprawdę go kochała.

Może była okropna, ale ona zdecydowanie wolałaby, żeby Hermiona była z Malfoyem. Owszem, nie potraktował jej najlepiej, ale zdążyła zauważyć jak bardzo mężczyzna się zmienił przez ten czas, i że z każdym dniem tęsknił coraz bardziej. Kochał ją przez ten cały czas.

            Nagle dobiegły ich oklaski zgromadzonych i wtedy jakaś kobieta weszła do garderoby Hermiony.

- Pora na panią, pani Grant.

Hermiona zagryzła wargę i wzięła głęboki oddech.

- Pani Grant? – spytała Ginny ze zdziwieniem. Czy ta Hermiona musi ją tak zaskakiwać?

- Nie chcę być popularna jako Hermiona Granger, więc na scenie jestem Carmen Grant. – wyjąkała. – Och, Merlinie, wychodzę.

- Trzymam kciuki.

Hermiona miała właśnie wyjść na scenę, kiedy nagle odwróciła się w stronę przyjaciółki i mocno przytuliła.

- Dziękuję ci, że jesteś.

           

            - Drodzy panowie, teraz wystąpi przed wami uwielbiana przez was, kobieta waszych marzeń, Carmen Grant!

Wyszła na scenę na drżących nogach i powitała tłum klaszczących szerokim uśmiechem. Tak należało zrobić. Czuła niezwykłą tremę, bo pierwszy raz występowała przed szanowanymi członkami tego miasta. Miała nadzieję, że nic nie zepsuje jej tego występu, ale miała jakieś złe przeczucia.

            Tłum mężczyzn w garniturach siedzących przy stolikach wpatrywało się w nią łapczywym wzrokiem. Błysk lamp oświetlał jej twarz, sprawiał, że sukienka rzucała błyski. Jej głos niósł się po pomieszczeniu, a ona śpiewała. Zawsze śpiewała o swoich uczuciach, chociaż nikt o tym nie wiedział. Jej piosenki brały się prosto z serca. Opisywały jej życie. Znajdując się na scenie zawsze zapominała o otoczeniu. Liczyły się tylko wspomnienia i emocje z nimi związane.

            Kiedy skończyła śpiewać uśmiechnęła się do publiczności i powiedziała parę słów, by podtrzymać atmosferę. Miała przed sobą jeszcze parę utworów do wykonania. Rozejrzała się po twarzach mężczyzn i nie zauważyła obecności Andrew. Zrobiło jej się strasznie przykro. Przecież obiecał jej, że będzie, że wyjdzie wcześniej z pracy, a tymczasem przed nią widniało tylko puste miejsce, gdzie powinien siedzieć.

            Muzyka zaczęła grać, a ona była zmuszona śpiewać znowu. Jednak straciła już swój zapał i dobry humor. Dlaczego Andrew nigdy nie może być przy niej i Scarlett? Mała prawie nigdy z nim nie rozmawiała, bo kiedy wracał spała już w swoim pokoju. Tak bardzo chciałaby stworzyć szczęśliwą rodzinę. Chciała, by Scarlett odczuła obecność ojca, a nie tylko matki.

Łzy stanęły jej w oczach, a głos lekko się załamał, ale obiecała sobie, że wytrzyma. Nie załamie się. Nie teraz.

            I wtedy właśnie go dostrzegła. Tylko… co on tutaj robił? Czy ona ma już jakieś zwidy? Przecież tęsknota za nim nigdy tak na nią nie działała, że widziała go w różnych miejscach.

Draco.

Zakryła usta ręką i niewiele myśląc uciekła ze sceny.

Wybiegła na szpilkach z budynku, a za nią podążyła zdziwiona Ginny.

- Hermiona, skarbie, co się stało? – spytała się jej niezwykle zmartwiona. Co takiego się wydarzyło? Przecież obserwowała przyjaciółkę zza sceny i doskonale sobie radziła, aż tu nagle wybiegła ze łzami w oczach.

- Ginny… on tam był – wyszlochała i usiadła na krawężniku ukrywając twarz w dłoniach, które kryły się pod czarnymi rękawiczkami.

- Ale kto? – spytała zdezorientowana. Hermiona podniosła wzrok na jej twarz. Oczy były szklane od łez.

- Draco Malfoy…

~~~~~~~~~~~~~~

Notka dodana z pewnym opóźnieniem, ale już jest :D Mam nadzieję, że jej nie zwaliłam, chociaż w pewnym momencie się zacięłam i nie miałam pojęcia, co pisać.

Co tu więcej mówić. Chciałam przeprosić za to, że nie odpisywałam na pytania na asku przez dłuższy czas. Jeśli którakolwiek z Was czuła się jakoś zaniedbywana, to najmocniej przepraszam. Staram się być w dobrych relacjach z czytelniczkami i rozmawiać z nimi, ale jednak ktoś napisał mi, że Was nie szanuję i nie mam szacunku.

Czy któraś z Was też tak uważa? Śmiało mówcie, może uda mi się coś zmienić, byście takiego wrażenia nie odnosiły.

Ściskam

Sheireen ♥