Get High

            Hermionę obudziły promienie słoneczne wlewające się strumieniami do pokoju. Przeciągnęła się z rozkoszą i przetarła oczy. Jeszcze nigdy nie była tak cudownie wyspana. Obok niej leżała rozwalona na całym łóżku Ginny. Jej rude włosy lśniły w słońcu, przypominając rozszalały ogień. Kołdry leżały na podłodze, a jedna poduszka ku jej zdziwieniu była w nogach.

Wstała i ruszyła do łazienki, by się ogarnąć. Spojrzała na swoje odbicie lustrze. Wyglądała… inaczej. Andrew zawsze chciał, by się dla niego stroiła i pod tonami makijażu maskowała swoją naturalność. Teraz, kiedy nie miała na sobie tej dziwnej maski czuła się jak dawna Hermiona Granger, dla której wygląd nie miał większego znaczenia. Przemyła twarz i umyła zęby. Związała włosy w luźnego warkocza i zarzuciła na siebie zwyczajną, białą sukienkę, której używała do chodzenia po domu.

            Kiedy wyszła z łazienki, Ginny wciąż smacznie spała w jakiejś dziwnej pozie. Podeszła do okna i rozsunęła na boki firanki, a następnie wyszła na balkon. Był prześliczny. Mnóstwo kolorowych roślin i jakieś jacuzzi przypominające mały basen z wbudowanym barkiem. Na balkon prowadziły też drugie drzwi. Najwidoczniej od kolejnej sypialni. Podeszła do szklanych barierek i omiotła wzrokiem widok Hollywood. Na dalekim wzgórzu połyskiwał napis miasta, witając przybyłych. Słońce grzało jej twarz, a delikatny wiaterek rozwiewał lekko kosmyki jej włosów.

Uśmiechnęła się sama do siebie. Niezwykła lekkość na sercu, jakiej już dawno nie czuła w końcu ujrzała światło dzienne. Czuła się… wolna. Najchętniej rozłożyłaby ręce niczym skrzydła i odleciała jak najdalej. Była w otoczeniu prawdziwych przyjaciół. Ludzi, którzy byli z nią przez tyle lat, i których pokochała. Czuła się tak, jakby nastoletnie lata powracały. Była niezbyt popularną piosenkarką, która swoje opowieści zmieniała w muzykę. Błądziła w świecie mugoli błędnie myśląc, że może odnaleźć ponowny sens życia. Która miała marzenia, by stać się potężną czarownicą i żyć wśród szczęśliwej rodziny. Jednak po niefortunnej serii wydarzeń zobaczyła swoje marzenia, lśniące i niedostępne niczym gwiazdy na czarnym niebie. Jednak nie przejmowała się tym, ponieważ wiedziała, że spełni się w końcu wszystko, o czym kiedykolwiek marzyła.

I spełniło się. Znalazła Andrew gotowa założyć z nim rodzinę.

A później kolejne zawody i załamania.

Zrozumiała, że musi to wszystko stracić, by poczuć, czym jest prawdziwa wolność.

            - O czym myślisz? – usłyszała głos Dracona, który najwidoczniej wstał równie wcześnie jak ona. Nie usłyszała nawet, kiedy przyszedł. Oparł się o barierki i również zdawał się przyglądać tętniącemu życiem już miastu. Uśmiechnęła się do niego delikatnie.

- Zabrzmi głupio, ale od kiedy zostałam sama na tym wielkim świecie, coraz częściej uczepiałam się wielkich marzeń i rozmyślaniami. Byłeś na paru moich występach…

- Słowa piosenek opisywały ciebie – odpowiedział Draco, a jego wzrok był zamglony.

- Wyjechałam, by zapomnieć, a jak jakaś idiotka wpakowałam się w jeszcze gorsze wspominanie tego, co najbardziej bolesne. – skomentowała z kwaśnym uśmiechem.

- Oboje nie dawaliśmy sobie rady – odpowiedział po chwili Draco. Hermiona utkwiła w nim wzrok czekoladowych oczu, ale on nawet się nie odwrócił w jej stronę. – Myślałem, że praca i mnóstwo obowiązków pozwoli mi zapomnieć. A jednak każdego dnia nie potrafiłem o tobie nie myśleć.

            Tym razem to ona spuściła wzrok. Stali obok siebie, nie mogąc odnaleźć w sobie na tyle siły, by zrobić jakiś gest. Draco kontynuował.

- Codziennie zastanawiałem się, gdzie jesteś, jak wygląda nasze dziecko. Czułem się przytłoczony całą tą rzeczywistością i prawdą jaka na mnie spadła.

- Draco… czy ty kiedykolwiek chciałeś być wolny? – spytała.

- Wiele razy, przede wszystkim podczas wojny. Chciałem odejść i nie dać się wykorzystywać. Ale gdybym to zrobił, spowodowałbym stratę życia niejednej osoby. Teraz znów czuję się winny. Nigdy nie będę wolny po tym, co ci zrobiłem.

Hermiona drżącą ręką ujęła jego dłoń, która zaciskała się na poręczy. Zerknął na nią zdziwiony. Hermiona ujęła jego drugą dłoń i powoli przytuliła się do niego. Odwzajemnił gest, a kobieta oparła podbródek na jego ramieniu.

- Wybaczam ci, Draco. – wyszeptała. – Nie chcę się już dłużej z tobą spierać.

- Nie zasługuję na twoje przeprosiny, Hermiono – warknął lekko zdenerwowany. Przez tyle lat karał się i winił, a ona tak szybko mu wybaczyła. Nie powinna. Przez niego wiedli paskudne pięć lat męki.

- Nie obwiniaj się cały czas, do cholery – odpowiedziała w miarę spokojnie i spojrzała mu stanowczo w oczy. – Oboje możemy być wolnymi ludźmi. Ja od wczoraj taka się stałam.

            I nie czekając na nic więcej odsunęła się od niego i weszła z powrotem do wnętrza apartamentu. Draco jeszcze przez chwilę stał na balkonie, myśląc nad jej słowami. Hermiona była o wiele bardziej dorosła niż kiedyś. Wiedziała, co mówi. Mógł być wolnym człowiekiem.

Powoli zaczął sobie wybaczać.

            Hermiona stanęła jak wryta, kiedy zauważyła kuchnię całą uwaloną w mące. Blaise i Ginny stali naprzeciwko siebie i mierzyli się wściekłym wzorkiem. Oboje byli cali w białym proszku.

- Ty zawsze musisz robić po swojemu?! – krzyknęła wściekła Wiewióra.

- Tak byłoby lepiej, gdybyś niczego nie popsuła!

- Ja wszystko popsułam?! To ty nigdy mnie nie słuchasz!

- Gdybym cię posłuchał, nie wyszłoby tak, jakbym chciał! – warknął Blaise.

            Hermiona stała spetryfikowana. Nie wiedziała zupełnie, co robić. Jeszcze nigdy nie słyszała, by jej przyjaciele tak bardzo się kłócili. Właśnie miała się spytać, o co im poszło i spróbować ich pogodzić, kiedy wydał się temat ich kłótni.

- No i przez ciebie nie będziemy mieć naleśników na śniadanie!

Blaise wściekły wziął szklankę z wodą i wylał ją na głowę Ginny.

- Nie no ja cię zabiję! – na jej włosach z mąki zaczęło robić się ciasto. Hermiona nie wytrzymała i zaczęła się śmiać jak opętana. Dopiero teraz ją zobaczyli. Mieli trochę głupie miny. Gdy brązowowłosa to zobaczyła, jeszcze bardziej zaczęła się śmiać.

- Idę wziąć prysznic– mruknęła Ginny i zniknęła im z oczu. Hermionie powoli mijała głupawka, ale wciąż śmiała się, trzymając się za brzuch. Blaise wyglądał komicznie w białej mące.

            Nagle do kuchni wszedł Draco, ku zdziwieniu wszystkich nawet nie zauważył w jakim stanie jest jego kuchnia. Wyjął z kredensu kubek i za pomocą zaklęcia Aquamenti, napełnił ją zwykłą wodą.

- Co za syf – skomentował, a Hermiona i Blaise zachichotali.

- Nie martw się, pojutrze już będziecie mieć dom tylko dla siebie – Blaise mrugnął porozumiewawczo do Dracona, a w oczach blondyna błysnęły dziwne iskierki. Hermionie natychmiast uśmiech znikł z ust. Odkaszlnęła skrępowana.

- Dlaczego pojutrze was nie będzie? – spytała się skrępowana i lekko zawiedziona.

- Znaleźliśmy z Ginny fajny apartament, w którym moglibyśmy się zatrzymać na ten czas, bo ten oto tutaj – wskazał palcem na Malfoya, który właśnie otwierał okno, by wpuścić sowę z Prorokiem Codziennym do środka. – Nie życzy sobie naszej obecności.

- No nie gadaj – Hermiona spojrzała z pretensją na Malfoya.

- Gada bzdury – skomentował Draco i usiadł obok Hermiony na krześle, czytając gazetę.

- Teraz to się bronisz – Blaise zrobił oburzoną minę i wyszedł obrażony. Hermiona podniosła brew i wyrwała Draconowi gazetę z dłoni.

- Co ty znów ode mnie chcesz? – spytał zdziwiony blondyn. – Oddaj mi gazetę, czytałem.

- Dlaczego chcesz, by Ginny i Blaise się wynieśli stąd? – warknęła, a w jej oczach zapłonął ogień. Draco podniósł się wkurzony i westchnął.

- Zabije go.

- Najpierw wyjaśnij to mnie! – zawołała za nim i złapała go za ramię, przyciągając do siebie, by nigdzie jej nie uciekł. Nagle usłyszeli śmiech Zabiniego, który wychylił głowę zza framugi.

- Och, Hermionko, to takie urocze, że się tak o nas troszczysz.

- Co? – zdziwiła się dziewczyna, patrząc raz na Blaisea i raz na Malfoya.

- Zostajesz z tym baranem tylko dlatego, że ja i Ginny się z własnej woli wyprowadzamy, by pobyć samym – mrugnął porozumiewawczo. – Współczuję ci.

            Mówiąc to zniknął z powrotem za framugą drzwi i słyszeli tylko jak nuci piosenkę, która podejrzanie przypominała „Kociołek pełen gorącej miłości” Celestyny Warbeck, ulubionej piosenkarki magicznej pani Weasley. Puściła delikatnie ramię Dracona i machnęła różdżką parę razy, by wysprzątać kuchnię.

- Masz jakieś plany na dzisiaj? – spytał Draco z dziwną nutką w głosie.

- Nie wydaje mi się. – odpowiedziała Hermiona i wspólnie poszli do salonu.

- Może wyjdziemy gdzieś ze Scarlett? – zaproponował.

- Dzisiaj jest sobota, więc Scarlett idzie na podwieczorek do takiej miłej staruszki, gdzie bawi się z jej wnukami. Jak zawsze co tydzień. – odpowiedziała Hermiona.

- Wysyłasz nasze dziecko do jakieś obcej baby? – burknął niezadowolony Draco, a Hermiona zgromiła go spojrzeniem.

- Ta, jak to powiedziałeś „baba”, pomagała mi oraz Scarlett, kiedy byłyśmy w potrzebie – warknęła. – Accio książka – mruknęła, i książka, która leżała na regale przyfrunęła do jej rąk. Draco wzruszył ramionami.

- A ty wciąż siedzisz w książkach? – zagadnął ją. Kiwnęła niezauważalnie głową, czytając recenzję książki. - A ty? Masz jakieś plany na dzisiaj?

Spojrzała na niego znad książki. Przez chwilę gapiła się na niego, jakby sprawdzała, czy mówi na poważnie, ale po chwili odpowiedziała.

- Nie mam – odrzekła ostrożnie i odłożyła książkę na bok. Draco uśmiechnął się szelmowsko.

- Czyli zabieram cię dzisiaj na miasto – klasnął w dłonie i wstał z kanapy.

- Nie mam nic na ten temat do powiedzenia? – roześmiała się mimo wszystko.

- Nie, kochanie – puścił jej oczko i zniknął jej z oczu. Hermiona jeszcze chwile patrzyła się w miejsce, gdzie zniknął z lekkim uśmiechem, a następnie sięgnęła ponownie po książkę, by pogrążyć się w lekturze.

            Wpatrywała się w ciuchy, które wyjęła ze swojej walizki. Było ich mnóstwo, a jednak nie miała się w co ubrać. Miała przeważnie jakieś eleganckie sukienki, albo suknie, w których prezentowała się na scenie jako Carmen Grant. Zaledwie parę par spodni i bluzek. Jak mogła być prawdziwą Hermioną w ciuchach wartych nawet parę tysięcy? Czułaby się tak jak przez ostatnie parę lat. Jakby była w ciele innej kobiety. Chciała być sobą. W końcu Draco wolał Hermionę od kobiety, którą się stała. Owszem, nałożyła delikatny makijaż, ale lubiła o siebie dbać.

            Westchnęła. Dlaczego Ginny i Blaise musieli się już wynieść do nowego mieszkania? Mieli przecież zamieszkać w nim jutro… Przydałaby jej się rada przyjaciółki, bo zupełnie nie miała pojęcia w co się ubrać. W końcu wzięła czerwoną sukienkę. Może choć trochę uda jej się podkreślić swoją gryfońską naturę.

            Teraz stała przed lustrem i nerwowo przygładzała sukienkę. Miała delikatny dekolt, wprost idealny jak dla niej. Sukienka sięgała połowy ud, ale nie przejmowała się tym, bo na dworze w Hollywood było ciepło nawet w nocy. Uśmiechnęła się, a oczy jej rozbłysły. Już dawno nie była tak podekscytowana. Andrew rzadko kiedy z nią wychodził. Coś czuła, że z Malfoyem nie będzie się nudzić.

- Jesteś gotowa? – usłyszała jego głos za drzwi.

- Tak – odpowiedziała.

            Klamka poruszyła się i po chwili do środka wszedł Draco. Chciał coś powiedzieć, ale odebrało mu mowę, kiedy ją zobaczył. Była piękna. Inaczej nie mógł jej opisać. Nie chodziło tutaj mu o strój i jej wygląd, chociaż to też się liczyło. Najwięcej uroku dodawał jej uśmiech na rumianej twarzy i rozweselone oczy.

- W takim razie chodźmy – wydukał Draco, a Hermiona z uśmiechem na twarzy wzięła go za rękę i wyprowadziła z pokoju.

            Przechadzali się po tętniących życiem uliczkach. Mijali roześmianych ludzi, przyjaciół i pary oraz co jakiś czas w ciemnych uliczkach kręciły się podejrzane typy, które załatwiały pewnie swoje mroczne sprawy. Mijali za sobą kawiarenki, dyskoteki, kasyna i kluby nocne. Uwielbiała ciszę i spokój, ale musiała przyznać, że to miasto miało swój urok. Widzieli jakiś wielki tłum i błyski fleszy. Najwidoczniej jakaś mugolska gwiazda została zauważona i już nie dali jej spokoju.

- Cieszę się, że mało kto rozpoznaje we mnie Carmen Grant – powiedziała Hermiona. Cudownie czuła się w towarzystwie Malfoya. Draco obejmował ją w pasie, ale wiedziała, że jest w towarzystwie przyjaciela. Nie miała zamiaru się z nim aktualnie wdawać w jakieś inne stosunki.

- Przecież i tak jesteś sławna w świecie czarodziejów – zauważył Draco.

- Ale to nie jest to samo. Tutaj gdy ktoś zauważy gwiazdę, od razu rzucają się na nią i chcą tysiące autografów i zdjęć. Nienormalne zachowanie. Zero prywatności – odpowiedziała Hermiona. Bardzo tęskniła za prawdziwym domem. Wiedziała, że ma zamiar wrócić z przyjaciółmi do Londynu od razu, gdy tylko nadarzy się okazja. Nie chciała znów pozostać sama.

- Co powiesz, by tutaj wstąpić? – zaproponował Draco, wskazując na jakiś wielki budynek oświetlony tysiącami kolorowych świateł. Hermiona od razu wiedziała, co to za miejsce. Raz miała tam występ i mocno się do niego zraziła, ale jeśli jest z Malfoyem, to nic jej nie groziło. W jego towarzystwie zawsze czuła się bezpiecznie.

- Kręci się tutaj sporo podejrzanych typów, a jednocześnie jest to jedno z najpopularniejszych miejsc w Hollywood – powiedziała, a Draco uśmiechnął się dziwnie.

- Zaszalejmy – odparł i skierowali swoje kroki w stronę budynku, gdzie kierowało się i wychodziło sporo bogato ubranych osób.

            Przy wejściu zapłacili sporą sumę, a u progu przywitała ich dudniąca muzyka. Weszli do środka, gdzie panował gwar. Ludzie bawili się do puszczanych utworów, siedzieli przy stolikach oraz barze. Jacyś bogacze z cygarami w ustach grali w kasynie.

- Nie spodziewałem się, że tak może wyglądać zabawa bogatych mugoli – skomentował Draco patrząc z wstrętem na młodą dziewczynę siedzącą na kolanach jakiegoś starszego mężczyzny. - Kiedy tutaj byłaś?

- Jak śpiewałam na przyjęciu jakiegoś biznesmena. – odpowiedziała Hermiona, zajmując wolny stolik i siadając na wygodnym krześle. Naprzeciw niej usiadł Malfoy. - Nie powiedziałabym, że jest to bezpiecznie i normalne miejsce. Przerażające, jak bardzo inne jest tutaj życie, w Hollywood.

- Zauważyłem – Draco spojrzał na facetów w garniturach. Na ich stoliku leżała broń. Słyszał coś o tym. Coś w stylu metalowej różdżki, którą można było kogoś zabić. Nie był jeszcze taki ciemny jeśli chodziło o mugoloznawstwo. Co prawda nigdy nie chodził na te zajęcia, ale związek z Hermioną zrobił swoje.

            Do ich stolika podeszła kelnerka ubrana w krótką, szmaragdową sukienkę. Zamówili u niej drinki, a ona podała im jakieś „przystawki” w postaci małych, kolorowych ciasteczek.

- Wygląda apetycznie – stwierdził Draco.

- Raczej podejrzanie – mruknęła Hermiona, przyglądając się tęczowym ciasteczkom.

- Daj spokój, rozerwijmy się.

- Jeśli przez ciebie zrobimy coś głupiego, to cię zabiję – odpowiedziała, ale dała się skusić. Już po chwili zjadła parę przystawek i wypiła drinka. Czuła się trochę tak, jakby zamroczyło jej zmysły, ale jakaś nieznana siła kazała jej się bawić do upadłego.

            Pociągnęła za sobą Malfoya na scenę. Wiedziała już, że nie zamierzała wyjść stąd zbyt szybko. Draco, który również poczuł się trochę otumaniony uznał, że mugolskie wynalazki są po prostu genialne. Jeszcze nigdy nic nie przytłumiło tak jego zmysłów i nie pozostawiło problemów daleko gdzieś. Miał ochotę się tylko bawić. A noc była jeszcze młoda. Dopiero się zaczynało.

            To wszystko było jak z jakiegoś szalonego snu. Piła coraz więcej drinków, podłoga pod jej stopami dudniła, wprawiając jej ciało w ruch. Kiedy w końcu byli zmęczeni zasiedli przy grze kasynowej. Skupiony wzrok Dracona i jego wrodzona przebiegłość oraz kobieta u boku zmusiły go do wygrania sporej sumy pieniędzy.

Pamiętała, że grali dalej. Siedziała mężczyźnie na kolanach, obejmując go ramieniem i szepcząc do ucha różne słowa. On nagradzał ją czułymi pocałunkami w szyję.

Ciepłe fale rozkoszy.

Chciała zrobić dzisiaj wszystko.

Czerpać przyjemności z życia.

Bawić się i nie zwracać na nic uwagi.

Była wolna…

            Drinki i przystawki pojawiały się cały czas, a ona coraz bardziej traciła panowanie nad sobą. Całe towarzystwo, które tutaj przebywało zdawało się jednak myśleć tak samo jak ona.

Nie pamiętała nawet kiedy weszła na parkiet i zaczęła tańczyć obok półnagich tancerek przy rurach.

Coś w głębi duszy mówiło jej, że nie powinna się obnażać tak jak one i nie zrobiła tego. Żyła dla siebie i tańczyła dla niego. Wpatrywała się głęboko w szare oczy Ślizgona, posyłając flirciarskie uśmieszki.

Próbowała się uwolnić.

To, co robili było złe. Coś się z nimi działo.

Powinna to przerwać, ale jej się nie udawało. Zdawało się, że umysł coraz bardziej pokrywał się płaszczem wolności i niezależności oraz jakiejś niezrozumiałej dzikości.

Nie, nie powinna się tak zachowywać.

            Słyszała rozmowy, śmiechy i wrzaski. Jacyś mężczyźni rzucali pieniędzmi w tancerki, które skutecznie ich uwodziły. Hermiona kucnęła i przyciągnęła do siebie Dracona, który złapał ją w pasie i zdjął z parkietu. Przyciągnął do siebie i wziął kolejnego drinka od seksownej kelnerki, a następnie wypili go na spółkę. Czuł niezmierzoną ochotę pocałowania jej. Jeszcze nigdy nie widział takiej Hermiony. Nie była sobą, ale zdał sobie sprawę, że on też nie zachowywał się tak jak powinien.

Prawdziwy Draco Malfoy wyciągnął by z tego fałszywego miejsca kobietę i nie pozwolił jej robić takich rzeczy.

Ale pragnął zabawy. A drinki i przystawki miały w sobie coś, co ją dawało.

            Zaprowadził Hermionę pod ścianę. Kobieta niechętnie to zrobiła. Wyjął papierosa i zapalił go, a Hermiona spojrzała na niego dziwnie. Jej brązowe oczy były przymglone, ale wydawało mu się, że on też wygląda dokładnie tak samo.

- Czemu palisz to świństwo? – spytała, a Draco wzruszył ramionami. Podeszła do niego niezwykle blisko i wyjęła mu papierosa z ręki, a następnie zaciągnęła się, ku jego wielkiemu zdziwieniu. Położył ręce na jej biodrach. Odkaszlnęła, a on się roześmiał. Wydmuchała dym papierosowy prosto w jego usta, marząc o tym, by je pocałować. Nieznana siła zmuszała ją do działania. Pobudzała umysł i rozpalała ciało.

- Skończ z tym – rzuciła papierosa na podłogę i zgniotła go obcasem. Zarzuciła mu ręce na szyję, a on przybliżył swoją twarz do jej. Przylgnęła do niego całym swoim ciałem i już przybliżała swoje usta do jego, kiedy usłyszeli czyjś niezadowolony głos.

- Łapy precz od tej kobiety.

            Zgrzyt i szczęk naładowanych broni. Natychmiast oderwała się od Dracona, który spojrzał groźnie na paru mężczyzn z garniturach. Dwóch z nich miało w rękach pistolety, które niezauważalnie w nich celowali.

- Co to ma wszystko znaczyć? – odezwał się Malfoy, zaciskając palce na różdżce.

- Nie zadawaj niepotrzebnych pytań – odezwał się jeden z nieznanych jej mężczyzn. – Chcemy tylko ją – wskazał czubkiem broni w stronę Hermiony, której piersi niespokojnie unosiły się podczas szybkiego oddechu.

- O co tutaj chodzi? – spytała Hermiona, mrużąc gniewnie oczy i przybliżając się do Dracona.

- Twój narzeczony chciałby cię dostać z powrotem.

- Nie ma mowy! – krzyknęła, a jej włosy naelektryzowały się ze złości.

- Odejdźcie stąd, dopóki jeszcze nie jestem tak wkurzony – zagroził im Malfoy, wychodząc przed Hermionę, by na wszelki wypadek ją osłonić. Złapała go mocno za rękę.

- Uważaj na słowa, bo źle skończysz.

- Skąd znacie Andrew? – wtrąciła Hermiona. Nigdy nie widziała tych mężczyzn na żadnej kolacji, a było ich mnóstwo. Na pewno nie należeli do normalnych ludzi. Kto normalny nosi przy sobie broń? Bała się, ale ona i Draco mieli o wiele większą przewagę.

- Pracuje dla nas – odrzekł ochrypłym głosem tajemniczy mężczyzna. – Nie wiedziałaś, laluniu, że twój Andrew od roku nie jest taki święty na jakiego wygląda? – zarechotał z uciechy. Hermiona poczuła się tak, jakby ktoś wylał na nią kubeł zimnej wody.

- Andrew nigdy nic złego nie zrobił. – wyjąkała drżącym głosem. Mężczyzna obrócił broń między palcami, jakby była zabawką.

- Nie jedną złą rzecz ma już na koncie… Nawet jedno życie – odpowiedział z zadowoloną miną.

            Hermiona zakryła usta dłonią z niedowierzania. Drugą rękę mocniej zacisnęła na dłoni blondyna, który z tajemniczą miną i zabójczym wzrokiem wpatrywał się mężczyzn. Hollywoodzcy gangsterzy nie mieli dobrej opinii. Znani byli ze swoich przekrętów, a czasem nawet i zabójstw. Nikt nie zamierzał z nimi zadzierać.

- Nie wierzę wam… - wyjąkała Hermiona, chociaż poczuła jak łzy napływają jej do oczu. To wszystko by się zgadzało. Agresywne zachowanie jej narzeczonego i te tajemnicze telefony. Późne wracanie do domu…

Była z przestępcą i zabójcą.

            Draco poczuł jak coś w nim eksploduje. Wyciągnął różdżkę i wycelował nią szybko w ścianę, przy której stali agresorzy.

- Bombarda Maxima – krzyknął, a ściana wybuchła. Mężczyźni upadli na ziemię, przygnieceni przez odłamki ciężkich ścian. Zgromadzeni goście spojrzeli z przerażeniem na scenę.

- Teleportuj się! – krzyknęła z rozpaczą Hermiona. Ona sama już próbowała, ale zdała sobie sprawę, że w przekąskach i napojach dosypywane były środki odurzające, które tępiły jej zmysły. Nocne, świeże powietrze, które wpłynęło do środka powoli ją ocucało, ale wciąż nie mogła wyzwolić swoich mocy.

- Nie mogę – odpowiedział załamany Draco. – Musimy uciekać, nie mogą nas dopaść.

            Ile sił w nogach rzucili się do ucieczki. Hermiona nie wiedzieć czemu podbiegła do mężczyzny i wyrwała mu broń z ręki, a następnie wybiegła przez dziurę w ścianie za Draconem. Uciekali ile sił w nogach przez oświetlone ulice. Jednak ciało odmawiało im posłuszeństwa. Zostali nafaszerowani narkotykami. Przeklinała samą siebie, że zrobiła coś tak bardzo nierozsądnego.

Nienawidziła tego miejsca.

            Usłyszeli za sobą pisk opon. Wiedziała, że są ścigani. Adrenalina podskoczyła jej do najwyższego poziomu. Oni chcieli jej.

- Draco, musisz uciekać! – zawołała w biegu. – Oni chcą mnie, nie pozwolę, by coś ci zrobili!

- Nigdy cię nie zostawię – odkrzyknął Draco.

Musieli ich zgubić. Zaciskała mocno zęby, a paznokcie zostawiały krwawe półkola we wnętrzu jej dłoni.

- Co robimy? – spytała zrozpaczona. Serce biło jej jak szalone.

Czy takie rzeczy mają miejsce w normalnym życiu?!

Wpakowała się w związek, który zagrażał jej życiu. Na dodatek wciągnęła w to Dracona. Nigdy sobie tego nie wybaczy. Skręcili w jakiś mały zaułek, który zakończył się wysokim murem. Byli w pułapce.

- Musimy się teleportować. Jeśli połączymy siły, to damy radę. – oznajmił Draco.

Złapali się za ręce i mocno skupili się na obrazie salonu. Nie było łatwo, bo wciąż odczuwali odurzające wpływy narkotyku na ich organizm, ale w końcu poczuli niemiłe szarpnięcie w okolicach pępka i teleportowali się prosto do apartamentu Malfoya.

            Padli całkowicie wyczerpani na kanapę. Wciąż trzymali się za ręce, ale nie zamierzali się puścić. Byli bezpieczni. Na razie. Hermiona zapłakała gorzko i w końcu odsunęła się od blondyna.

- Najmocniej cię przepraszam, że cie w to wpakowałam – szlochała. Draco objął ją ramieniem.

- To nie twoja wina. To Andrew musi ponieść za to odpowiedzialność.

- Byłam z mordercą… to okropne – Hermiona nie potrafiła się uspokoić. Przez tyle lat żyła pod jednym dachem z takim mężczyzną. Przecież jej też mógłby coś zrobić. Mógłby zrobić coś złego Scarlett. Trochę trwało zanim Hermiona doszła do siebie i przestała płakać.

- Połóżmy się spać. Wszystko ustalimy jak będziemy trzeźwo myśleć – zaproponował Draco, kiedy się uspokoiła. Pokiwała głową i wstali razem z kanapy, a nogi uginały im się w kolanach.

- Pójdę tylko do kuchni się czegoś napić – mruknęła Hermiona. Draco ruszył do sypialni, a głowa pękała mu od tego, co dzisiaj się wydarzyło.

            Gryfonka cała się trzęsąc weszła do kuchni i napełniła szklankę zwykłą wodą. Oparła się o blat i popijała płyn, który ochładzał jej rozgrzane od emocji ciało. Ukradkiem zerknęła na tytuł Proroka Codziennego. Myślała, że nie mogło być gorzej, ale się pomyliła. Na pierwszej stronie widniał napis, zapisany grubą, czarną czcionką.

Harry Potter zaginął?

~~~~~~~~~~~~~~

ROZDZIAŁ NIESPRAWDZANY!

Przyznam się od razu:

Bling Ring i filmy akcji zrobiły swoje, co mocno widać po tym rozdziale.

Ale tak to już jest, kiedy czegoś za dużo się naogląda, a ja nabrałam ochoty na napisanie czegoś podobnego. Co prawda nie mam pojęcia jak z tego wybrnę i sama wpakowałam się w kłopoty, ale może jakoś to rozwiążę.

Rozdział mocno nietypowy, więc nie mam pojęcia, jakie będą opinie… Trochę się tego obawiam, bo chyba mocno zaryzykowałam wstawiając ten rozdział...

U mnie okropnie i nienawidzę siebie, bo znów nie potrafiłam się wyrobić.

Mam nadzieję, że u Was o niebo lepiej ;)

Ściskam

Sheireen ♥