Pułapka

Hermiona spojrzała na Dracona nierozumiejącym wzrokiem. O co tutaj chodziło? Przecież to wszystko było jakimś szaleństwem! Ona i Nott nigdy, ale to przenigdy, by ze sobą nie byli. Dlaczego więc Draco uważa, że są zaręczeni od dłuższego czasu, a na dodatek, że on siedzi tutaj od paru miesięcy? Nie dane było jej się jednak długo zastanawiać.
- Dzięki za uwolnienie. - powiedział i zniknął za drzwiami.
  Hermiona zerwała się na równe nogi i dobiegła do drzwi, kiedy nagle poczuła silny uścisk na swoim ramieniu. Odwróciła się, a serce podeszło jej do gardła, ponieważ przestraszyła się, że wpadła w łapy jakiegoś śmierciożercy. Na szczęście, a może i nie, tą osobą okazał się być Teodor Nott.
- Merlinie! Z nieba mi spadłeś! - zawołała i odetchnęła z ulgą. Musiała przyznać, że teraz, kiedy miała go u swojego boku, czuła się o wiele pewniej.
- Nie z nieba, ale coś w tym stylu - wskazał na dziurę w suficie, którą zrobiła i uśmiechnął się lekko. - Słuchaj, Granger. Wiem, gdzie jest Potter. - oznajmił, a Hermiona poczuła, że serce zabiło jej mocniej.
- Musimy najpierw dogonić Dracona - wtrąciła. - Nott, nie mam pojęcia, co oni mu zrobili, może to być jakieś zaklęcie modyfikujące pamięć - "tak jak to zrobił Slughorn" dodała w myślach. - On myśli, że my...
- Słyszałem waszą spokojną wymianę zdań - odparł z sarkazmem. - Jednak nie mamy czasu. Tak się składa, że Potter nie jest sobą i to tylko kwestia czasu, aż stanie się całkowicie pionkiem w ich rękach.
Hermiona zaniepokoiła się.
- Co masz na myśli...? - spytała, chociaż już domyślała się odpowiedzi.
- Pokazywali mu obrazy śmierci jego najbliższych... sam widziałem. Martwych Weasleyów, Ciebie, Melodię i wielu innych. - odparł, a oczy Hermiony stawały się coraz większe. Złapała się za głowę.
- Czyli to oznacza... - zaczęła, ale Nott za nią dokończył.
- Potter myśli, że nie został mu już nikt bliski, na dodatek wstrzykują mu jakieś dziwne substancje, co sprawia, że nie jest sobą. Buntują go przeciwko Ministerstwu Magii, mówiąc, że to oni was zabili.
- Nie... - wyszeptała, a jej głos brzmiał z przerażenia. Cała się trzęsła. Nie wiedziała, co robić. Przybyła tutaj z nadzieją, że odnajdzie i uratuje swoich przyjaciół, a tymczasem wszystko się skomplikowało.
Draconowi podali fałszywe informacje, w które uwierzył.
Harry nie był sobą. Stawał się maszyną w rękach śmierciożerców, do przejęcia władzy nad światem czarodziejów.
Melodia była torturowana razem z innymi, by wzmacniać Harry'ego w jego umiejętnościach i po to, by poić go nienawiścią, cierpieniem i chęcią zemsty.
Co się stało jednak z Blaisem? Z jej wizji wynikało, że uciekł. Był ich jedyną nadzieją.
  Możliwe, że byli inni więźniowie, o których nie miała pojęcia. Uwięzieni w celach, torturowani i powoli zabijani. Chciała uratować ich wszystkich, a tymczasem nie udało jej się uratować nikogo, a na dodatek stopniowo traciła nadzieję na to, że cokolwiek im się uda.
- Nie możemy zwlekać - warknęła. - Musimy iść do Harry'ego, ale nie możemy zostawić Dracona. On jest ranny i daleko nie zajdzie, nie mówiąc już o obronieniu się - dokończyła załamanym głosem.
- Nie rozdzielimy się, Granger, nawet o tym nie myśl.
- A co jeśli to jedyne dobre rozwiązanie? - spytała i zaczęła krążyć po zimnym pokoju. Kopnęła odłamek gruzu w kąt i oparła się o ścianę.
- Słuchaj, sami nie mamy zbytnio szans, a razem są one spore.
  Teodor Nott podszedł do niej i złapał za rękę, by zaciągnąć do stosu gruzu. Wdrapał się z powrotem na górę i pomógł jej wejść. Hermiona uczyniła to, ale nie widziała sensu. Znalazła Dracona i tak po prostu pozwoliła mu uciec.
- Nie mamy żadnego, cholernego planu! - jęknęła. - To czyste samobójstwo, Nott. Jak mamy uratować przyjaciół, kiedy sami utknęliśmy tutaj, zupełnie nie wiedząc, co robić?
- Dlatego bez żadnego planu idziemy do Pottera - odpowiedział i ruszył szybkim krokiem. - Improwizujemy, Granger. Nie mamy czasu na plan.
Hermiona ruszyła za nim. Poruszali się długimi, kamiennymi korytarzami. Dusiła się już w tych wszystkich pomieszczeniach, które były dla niej takie same. Znaleźli się w labiryncie bez wyjścia. Jednak, co najdziwniejsze, Nott doskonale zdawał się orientować w terenie. Miała się już go o to spytać, skąd ta jego pewność, gdy wybrał bez wahania jeden z trzech przejść, kiedy usłyszeli odgłos licznych kroków. Automatycznie stanęli jak wryci, nasłuchując, skąd pochodzą. Zdali sobie sprawę, że śmierciożercy coraz bardziej zbliżają się w ich stronę, więc natychmiast puścili się biegiem.
- Tędy - szepnął Nott i zaciągnął ją w najbliższy korytarz, a kiedy dotarli do jego końca, ponownie skręcił w prawo. Dobiegli do końca i zatrzymali się. Nott zaklął pod nosem.
- Co jest? - spytała, kiedy dostrzegła nagle, CO. Przed nimi unosiła się ogromna pajęcza sieć. Pająk, który ją utkał, musiał być ogromny. Wzdrygnęła się. Nie przepadała za tymi zwierzętami i cieszyła się, że nie ma obok niej Rona, który już dawno wpadłby w panikę. Nott zachował zimną krew, ale twarz miał bladą.
- Słyszałam coś, zapewniam cię - usłyszeli głos jakiejś kobiety, a Hermiona natychmiast odwróciła się plecami w stronę pajęczyny.
- Niby kto miałby chodzić tamtymi korytarzami, Astorio? Prawie wszyscy z nas wiedzą, że tutaj Grindelwald trzymał swoją ulubienicę, która zręcznie potrafiła unieruchamiać jego ofiary - zagrzmiał potężny, męski głos.
- Przysięgam, że coś słyszałam - upierała się Astoria. - Dlaczego nie możemy sprawdzić? - odgłos obcasów na kamiennej posadzce wydawał się coraz głośniejszy.
- Niech ci będzie. Chodźmy - odparł zrezygnowany mężczyzna.
Hermiona spojrzała na Teodora, który teraz z ciekawością dotykał pajęczyny.
- Przestań! Nie wygłupiaj się! - wyszeptała z naganą w głosie. Wyjęła różdżkę, a mężczyzna zrobił to samo.
- Nie mam ochoty walczyć z jakimiś głupimi śmierciożercami. Obalimy ich jednym ruchem.
- Zostaw mi Astorię - powiedziała Hermiona z mściwym uśmiechem i dziwnym błyskiem w oku. Teodor zaśmiał się cicho i oboje wybiegli śmierciożercom na spotkanie.

Pierwszym, co zobaczyła, kiedy wypadła w korytarza, to zaskoczona i przestraszona jednocześnie twarz Astorii. Od razu się na niej skupiła. Uniosła różdżkę i wystrzeliła zaklęcie, które musnęło bok kobiety i nadpaliło materiał jej bluzki. Astoria natychmiast wyciągnęła swoją różdżkę i kobiety zaczęły się pojedynkować. Hermiona musiała przyznać, że Astoria okazała się być bardziej zaawansowana w czarach niż przypuszczała, ale i tak nie była mocniejsza od niej. Obok niej pojedynkował się Nott z jakimś ogromnym, brodatym mężczyzną, ale całkowicie skupiła się na swoim celu, jakim było pokonanie Astorii.
Po chwili udało jej się rozbroić Astorię, której różdżka wystrzeliła w powietrze i utknęła w pajęczych sieciach. Zadowolona zaśmiała się i związała kobietę sznurami, które wystrzeliły jej z różdżki.
- Nie! - usłyszała krzyk Teodora i natychmiast odwróciła się w jego stronę. Nie rozumiała jednak, o co chodzi. Śmierciożerca był rozbrojony, ale uśmiechał się podle.
- Już niedługo i wy wspomożecie Pottera w jego przemianie - wychrypiał, a Nott z nienawiścią warknął.
- Drętwota.
  Mężczyznę odrzuciło w ogromną pajęczynę i natychmiast stracił przytomność. Hermiona usłyszała nad sobą dziesiątki kroków. Miała paskudne przeczucie, że biegną po nich.
- Nott, czy on przypadkiem nie dotknął Mrocznego Znaku? - spytała słabym głosem, a mina mężczyzny właśnie na to wskazywała.
- Wiejemy - rzucił i natychmiast wybiegł z korytarza, ale nie doszedł daleko, bo nagle z innych korytarzy zaczęli wybiegać śmierciożercy. Hermiona wiedziała, że nie dadzą rady, ale bez walki się nie podda. Nigdy.
Kiedy obaliła siostrę Carrowa, Alecto, poczuła chłód ostra w swoim boku. Krzyknęła z bólu.
- Granger! - usłyszała głos Notta, który z trudem odparł atak śmierciożercy. Chciał do niej pobiec, ale drogę zagrodził mu kolejny osiłek.
- Nie tylko różdżka służy do walki, kochanie - usłyszała jadowity, kobiecy głos tuż obok siebie. Astoria przekręciła sztylet dookoła i wyjęła go z jej boku, a ubranie w okolicach talii zabarwiło się na czerwono. Jęknęła z bólu. Czuła, że rana jest głęboka i musiała jak najszybciej coś zrobić, by nie stracić dużo krwi.
Spojrzała na poplamiony czerwonymi plamami sztylet Astorii. Łatwo było jej się uwolnić z więzów, kiedy miała pod ręką ostrze. Jaka ona była głupia, że od razu jej nie oszołomiła... Teraz musiała zapłacić za swoją pomyłkę i to dość boleśnie.
W ułamku sekundy wyciągnęła różdżkę, ale Astoria nie pozostała w tyle. Zamachnęła się sztyletem, który drasnął ramię Hermiony.
  Kiedy tylko Hermiona wystrzeliła zaklęcie, Astoria natychmiast uciekła wgłęb korytarza, gdzie była pajęcza sieć. Gryfonka pobiegła za nią i zobaczyła na podłodze poprzecinane sznury. W białej sieci nadal tkwił nieprzytomny śmierciożerca i różdżka kobiety, która najwidoczniej bała się po nią pójść i wyciągnąć. Zręcznie omijała zaklęcia Hermiony, aż w końcu zamachnęła się sztyletem i mocno przecięła jej prawe przedramię. Szatynce wypadła różdżka z ręki. Złapała się za rozcięcie lewą dłonią i mocno ścisnęła z bólu.
Ta chwila nieuwagi sprawiła, że Astoria zatryumfowała. Popchnęła Hermionę na kamienną posadzkę i usiadła na niej okrakiem, bardzo dobrze unieruchamiając. Astoria zaśmiała się z uciechy.
- W końcu cię dorwałam, Granger! - powiedziała zadowolona. Przyłożyła nóż do jej gardła, kiedy Hermiona zaczęła się wyrywać i zacmokała.
- No, no, no! Nie wyrywaj się skarbie, bo jeszcze niechcący zrobisz sobie krzywdę - obrzydliwy uśmiech zagościł na jej twarzy, a Hermiona wiedziała, że przegrała. Ponownie znalazła się w takiej sytuacji. Najpierw z Bellatrix, a teraz z Astorią. Nie mogła pozwolić, by ta kobieta wygrała. Nigdy nie żywiła do niej nienawiści, ale teraz zaczęła.
- Powiedz mi, Granger. Jak to się stało, że Draco wybrał ciebie, a nie mnie? Nie masz ani nadzwyczajnej urody, ani seksapilu. Jesteś tylko mądra, to prawda, ale co mu to daje? - zastanawiała się Astoria, patrząc z nienawiścią na Gryfonkę, która uparcie milczała.
- W końcu doczekałam się tej chwili, kiedy mogę mu ciebie odebrać - syknęła Ślizgonka ze łzami złości w oczach. Jeździła sztyletem od jej szyi do klatki piersiowej, jakby się zastanawiając, gdzie wbić ostrze. - Skoro nie chce mnie, to nie będzie miał i ciebie. Ja nie zasługiwałam na takie traktowanie.
Hermiona podjęła kolejną, rozpaczliwą próbę zrzucenia z siebie Astorii, ale nadaremno. Nie potrafiła pokonać tej kobiety. I tak już była zraniona i słaba, a także rozbrojona. Astoria była w pełni sił i miała nad nią ogromną przewagę.
Myśl, Hermiono. Myśl.
Jednak żadne sensowne rozwiązanie nie przychodziło jej do głowy. Obawiała się o Teodora, który sam stawiał czoła dziesiątkom śmierciożerców w korytarzu obok, a ona nie mogła mu pomóc.
- Nie rozumiem, dlaczego z nim jesteś - odrzekła znowu Astoria, a jedna łza spłynęła po jej policzku. - Zranił cię i zostawił z dzieckiem, a ty, naiwna znowu dałaś mu szansę. Zrobi to samo, gdy tylko znajdzie kolejny obiekt zainteresowania - uśmiechnęła się podle. - Zawsze taki był, nie pamiętasz już?
Hermiona zaczęła się zastanawiać nad słowami Astorii, ale szybko je od siebie odsunęła. Draco już wiele razy udowadniał jej, że ją kocha i chce być z nią, a nie jakąś inną kobietą. Ufała jemu, a nie tej kobiecie. Poza tym kochał Scarlett.
Scarlett.
Myśl o córce dodała jej sił i przypomniała o swoich zdolnościach manualnych. Tak dawno ich nie używała, że zupełnie o nich zapomniała. Próbowała już zamienić się w panterę, ale nie udało jej się to. Najwidoczniej na tym budynku były nałożone pewne zaklęcia. W końcu było to jedno z najbezpieczniejszych i najpilniej strzeżonych więzień.
Zebrała w sobie wszystkie siły i zepchnęła z siebie Astorię, a następnie wyrwała jej sztylet i pobiegła po różdżkę. Z przerażeniem spojrzała na sporą plamę krwi na posadzce, która wypłynęła z jej ręki oraz boku.
- Ferula - krwotok lekko ustał, a dookoła przedramienia oplotły się bandaże, które natychmiast zabarwiły się na szkarłat. Nie dało rady jednak powstrzymać wypływającej krwi z jej boku, ponieważ rana była zbyt wielka i głęboka. Schowała sztylet w wysokim, czarnym bucie i wycelowała w przestraszoną Astorię, kiedy nagle dostrzegła coś ogromnego w korytarzu z pajęczyną.
  Olbrzymi, czarny pająk wielkości terenówki sunął z zawrotną prędkością w jej stronę. Kiedy napotkał ciało śmierciożercy, z którym walczył Nott zatrzymał się, wbił kły w kark ofiary, paraliżując ją i z prędkością światła zaczął owijać pajęczyną. Hermiona zrobiła się jeszcze bardziej blada na twarzy.
Zostawiła Astorię, która i tak już wstawała z podłogi i uciekła do korytarza, w którym Nott ledwo, co trzymał się na nogach, ale wciąż walczył. Ogromnie go podziwiała. Zdołał wytrzymać przez tak długi czas zupełnie sam. Rzuciła parę oszołamiaczy na zdezorientowanych śmierciożerców, by dotrzeć do Notta.
- Hermiona! - zawołał, kiedy ją zobaczył. - Dzięki Merlinowi, że żyjesz, już myślałem, że... - urwał w pół zdania, kiedy zobaczył dziurę w jej boku. Nie trwało to długo, bo musiał razem z nią odeprzeć kolejne ataki.
- Musimy uciekać i to teraz - krzyknęła.
- Niby jak?
- Po prostu biegnijmy do wyjścia - rozkazała. Musieli uciec przed olbrzymią akromantulą, która nie miała litości dla nikogo, kogo spotkała na swojej drodze. Już miała to powiedzieć Nottowi, kiedy usłyszeli krzyki i piski.
  Spojrzała w stronę zamieszania, mimo iż wiedziała, jaki widok zastanie. Akromantula właśnie wbiła jadowite kły w kark Alecto Carrow i już zawijała ją w sieć. Hermiona wiedziała, że dla śmierciożerczyni nie ma już nadziei. Była sparaliżowana od karku w dół. Nie da rady się ruszyć, nie mówiąc już o ratowaniu się. Nikt także nie miał odwagi jej pomóc. Wszyscy śmierciożercy rzucili się do wyjścia, zupełnie o nich zapominając. Hermiona i Teodor uciekli razem z nimi. Słyszeli za sobą krzyki dopadniętych przez bestię osób i jeszcze bardziej przyśpieszyli.
- Tutaj - Nott zaciągnął ją w jakiś osobny, boczny korytarz, w którym znajdowały się schody prowadzące na górę. Dla Hermiony były one jak zbawienie.
  Uciekali i mimo, że byli już dwa piętra wyżej, nie było żadnych okien. Nagle na rozwidleniu korytarzy Hermiona zderzyła się z kimś i zachwiała się. Natomiast postać, która jej wybiegła nie miała tyle szczęścia i upadła na podłogę. W mgnieniu sekundy się podniosła i spojrzała na nich.
- Wy... - Draco Malfoy syknął ze złością, ale kobieta mogła przesiąc, że jeszcze przed chwilą na jego twarzy malowało się całkowicie zagubienie i otępienie. - Nie właźcie mi nigdy więcej w drogę.
Miał już odejść, kiedy Hermiona zawołała za nim.
- Zaczekaj!
- Czego chcesz? - spytał chłodno blondyn, a Hermiona zawahała się. Jego szare oczy ciskały w nią piorunami. Był gotów zaatakować ją w każdej chwili.
- Draco... czy ty naprawdę wierzysz w to, co oni ci tutaj mówili? - zaczęła powoli z ostrożnością, by nie palnąć czegoś, co jeszcze bardziej by go rozjuszyło.
- A niby czemu miałbym im nie wierzyć? - warknął.
- Może dlatego, że cię torturowali? Albo dlatego, że są naszym wrogiem? Wspólnym wrogiem, Draco. - zaczęła mówić i powoli zbliżać się do niego. Przez chwilę w oczach chłopaka dostrzegła błysk zrozumienia, który zniknął tak szybko, jak tylko się pojawił.
- Daj mi spokój, Granger. - odparł i się odwrócił. Zdenerwowana dziewczyna krzyknęła za nim.
- Daj sobie pomóc!
- Nie chcę niczyjej pomocy! Dam sobie radę sam. Nie potrzebuję nikogo... - warknął, a Hermiona zawołała za nim wściekłym głosem.
- Mam rozumieć, że nie potrzebujesz swojej rodziny i przyjaciół, tak?! Chcesz powiedzieć, że już nie zależy ci na nas i opuszczasz nas?
Odpowiedziała jej cisza, która wprawiła Notta w zakłopotanie, ale Hermionę ogarnęła prawdziwa furia.
- Jesteś zwykłym tchórzem, Malfoy - odparła z pogardą w głosie i odwróciła się, by pójść w swoją stronę, modląc, się, by ta prowokacja zadziałała.
I udało się.
- Coś ty powiedziała?! - usłyszała podniesiony głos Dracona, który w ułamku sekundy odwrócił się do niej i przybliżał wielkimi krokami.
- Tchórz. - wysyczała mu prosto w twarz i poczuła, że Draco łapie ją mocno za ramiona i popycha na ścianę. Teodor próbował go odciągnąć, kiedy Hermiona odezwała się.
- Zostaw nas, Nott. Pilnuj, czy nikt nie idzie - rozkazała głosem nieznoszącym sprzeciwu, a mężczyzna z niechęcią wykonał jej polecenie.
  Zostali sami.
Ona, zimna i opanowała, patrząca z pogardą w twarz ukochanego mężczyzny.
On, rozgorączkowany i wściekły, pragnący zrobić krzywdę osobie stojącej przed nim.
Nienawidził jej. Pozostawiła go samemu sobie i związała się z najlepszym przyjacielem.
Przecież to absurdalne.
Dlaczego mieliby go wszyscy okłamywać?
"Są naszym wrogiem... Wspólnym wrogiem."
Prawda, ale ona też była jego wrogiem. Od czasów szkolnych.
Przecież ją kochasz, człowieku. Straciłeś dla niej głowę.
To nic nie znaczy.
Macie ze sobą dziecko.
  Był zmęczony tą codzienną wojną, która toczyła się w jego głowie. Ktoś ciągle nasuwał mu swoje zdanie tak, że nie potrafił sam dobrze pomyśleć.
- Nigdy więcej mnie tak nie nazywaj, Hermiono - szepnął już całkowicie spokojnym głosem.
- Jeśli tylko dasz sobie pomóc. - odpowiedziała, ale jej głos nie brzmiał już tak twardo.
- Nie chcę cię skrzywdzić... a już dwa razy byłem temu bliski. - wyznał jej. Hermiona ujęła jego twarz w dłonie i spojrzała mu prosto w oczy. Zdawało jej się, jakby były one odzwierciedleniem tych wszystkich chwil, jakie z nim przeżyła. W Hogwarcie i poza szkołą.
- Nie skrzywdzisz mnie, ponieważ jesteś silny, rozumiesz? - powiedziała. Draco wpatrywał się zahipnotyzowany w jej brązowe, cudowne oczy, które były jedynym miejscem, w którym mógł się skryć, aby już nie cierpieć i oderwać się od otaczającej go rzeczywistości. Miała rację. Był silny i musiał walczyć ze śmierciożercami i przede wszystkim sam ze sobą.
- Gdy znajdziemy się poza tym terenem, czar, który miesza mi w głowie zniknie. - oznajmił. - Słyszałem, jak to mówili.
Hermiona uśmiechnęła się tak, że Draco był z niej dumny.
- Ruszajmy więc, a po drodze skopmy jak najwięcej tyłków - powiedziała. - Tylko daj się opatrzeć.
Spojrzała na jego okaleczone plecy i umięśniony tors.
- Gdzie twoja koszulka? - spytała.
- Astoria zdążyła się już do mnie dobrać. - odpowiedział i syknął z bólu, kiedy dotknęła delikatnie jednego rozcięcia na jego plecach.
- Słucham?!
Zaśmiał się z wysiłkiem.
- Nie bój się, nie tak, jak myślisz. - odparł, a Hermiona odetchnęła choć trochę z ulgą. Odgarnęła długie, kasztanowe włosy z twarzy, które przeszkadzały jej podczas przyglądania się ranom. Stwierdziła, że niektóre z nich już są zakażone i mogła wdać się jakaś infekcja.
Kiedy oglądała rany na jego torsie, złapał ją delikatnie za dłoń i podciągnął rękaw jej czarnej sukienki, którą nałożyła, by udawać śmierciożerczynię. Jego oczom ukazał się mocno przesiąknięty krwią bandaż.
- Kto ci to zrobił? - poczuł wściekłość palącą jego ciało.
- Twoja była żonka - mruknęła pod nosem i jak na zawołanie dziura w jej boku dała o sobie znać. Skrzywiła się i zacisnęła zęby, a następnie spojrzała na ranę. Nie wyglądało to ciekawie, a była pewna, że z każdą sekundą wykrwawiała się coraz bardziej. Potrzebowała miejsca do wyleczenia i jakichś leków, ale wątpiła na znalezienie ich tutaj.
- Cholera, a to kto? - twarz Dracona była jeszcze bledsza, kiedy musiał podtrzymać przez chwilę Hermionę, której zakręciło się w głowie.
- Również Astoria. Niezła z niej suka, prawda? - uśmiechnęła się z wysiłkiem i odetchnęła głęboko, ale rana w boku nadal dawała o sobie znać.
- Zdążyłem się przyzwyczaić. Jak śmiała cię tknąć... - w jego głosie usłyszała ogromną chęć zemsty, ale pohamowała go.
- Chodźmy do Notta. - powiedziała. - Czas wyrwać się z tej nory.
  Ruszyli przez zimny, kamienny korytarz, który nie był taki sam jak reszta. Na kamieniach znajdował się lekki mech, powietrze było tutaj świeższe, a także paliły się pochodnie. To wszystko sprawiło, że w sercu Hermiony pojawił się płomyczek nadziei, który szybko został zdmuchnięty przez falę niepokoju, która pojawiła się, gdy tylko zobaczyła nieprzytomnego Teodora Notta, leżącego na posadzce.
  Podbiegła do niego razem z Draconem i od razu zdali sobie sprawę, że wpadli w pułapkę. Rozejrzeli się. Wokół nich nagle pojawiło się pięciu śmierciożerców, z których spłynęło Zaklęcie Kameleona. Nie zdążyła się obronić. Natychmiast została rozbrojona i oszołomiona.
Razem z Draconem opadła na posadzkę, tracąc przytomność.
To był już koniec.

~~~~~~~~~~~~~~

Wczoraj wróciłam, dzisiaj zdążyłam już napisać nową notkę ;3 wena mi bardzo dopisuję i jestem z tego naprawdę bardzo zadowolona. Dodałabym rozdział wcześniej, ale musiałam uczyć się do angielskiego, ponieważ pisałam końcowy test, który przeniosłam na inny termin z powodu wyjazdu. Mam nadzieję, że go zaliczyłam ;-;

Chciałam Wam wszystkim polecić bloga Bellatrix Lestrange

http://obliviate-dramione.blogspot.com/

Jest naprawdę bardzo dobry, a sama autorka przyjemna i utalentowana c;

Jednocześnie dziękuję za 2 nominacje ;3 Naprawdę jest mi bardzo miło z tego powodu c;

Ściskam i życzę wszystkim udanych wakacji

Sheireen ♥